tag:blogger.com,1999:blog-16288908850605752962024-03-18T16:26:55.136+01:00Ostatni fotel po prawej stronieMichał Oleszczyk o filmieMichał Oleszczykhttp://www.blogger.com/profile/11521760881710382872noreply@blogger.comBlogger314125tag:blogger.com,1999:blog-1628890885060575296.post-17784313293479945342020-01-01T11:50:00.000+01:002020-01-01T12:03:43.785+01:00Podsumowanie 2019<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6t4UUKq_kK3cOsvjoTZAcL-3GHLcbKQnT4MvunZHgZ1yRu8k1jB1AsAOXQx-jBJXJmjqAsbGhaRnn0K8hdxuekmv0zD9Ha-zRDUZuz9B0tphUF-JM1FBq2FDcTXGzidy3G6FKGwwXn_g/s1600/amazing-grace-aretha-franklin-recenzja-filmu-1180x541.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="541" data-original-width="1180" height="181" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6t4UUKq_kK3cOsvjoTZAcL-3GHLcbKQnT4MvunZHgZ1yRu8k1jB1AsAOXQx-jBJXJmjqAsbGhaRnn0K8hdxuekmv0zD9Ha-zRDUZuz9B0tphUF-JM1FBq2FDcTXGzidy3G6FKGwwXn_g/s400/amazing-grace-aretha-franklin-recenzja-filmu-1180x541.jpg" width="400" /></a></div>
<div style="font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="-webkit-font-kerning: none;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span></span></div>
<div style="font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="-webkit-font-kerning: none;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Poniżej prezentuję swoje zestawienie najlepszych filmów roku, jakie znalazły się w polskiej dystrybucji kinowej lub VOD między 1 stycznia a 31 grudnia 2019 roku. W </span></span></div>
<div style="font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 12px;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><span style="font-kerning: none;"></span><br /></span></div>
<div style="font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><u>Ze względu na moją aktualną pracę jako konsultanta scenariuszowego, zrezygnowałem z umieszczania na liście filmów polskich (z wyjątkiem filmów dokumentalnych).</u></span></span></div>
<div style="font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 12px;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><span style="font-kerning: none;"></span><br /></span></div>
<div style="font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><i>Needless to say,</i> poniższe zestawienie ma charakter subiektywny i stanowi odzwierciedlenie mojego własnego gustu filmowego. Innymi słowy: <i><b>my favorites don’t have to be your favorites and it’s OK.</b></i></span></span></div>
<div style="font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 12px;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><span style="font-kerning: none;"></span><br /></span></div>
<div style="font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><b>ZŁOTO</b></span></span></div>
<div style="font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 12px;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><b><span style="font-kerning: none;"></span><br /></b></span></div>
<div style="font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><b>1. Amazing Grace: Aretha Franklin (Pollack)</b></span></span></div>
<div style="font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><b>2. Najlepsze lata (Hill) [VOD]</b></span></span></div>
<div style="font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><b>3. Pewnego razu w Hollywood (Tarantino)</b></span></span></div>
<div style="font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><b>4. Jutro albo pojutrze (Liu)</b></span></span></div>
<div style="font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><b>5. Z wnętrza (Grzesiuk/Szwan/Kamiński)</b></span></span></div>
<div style="font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><b>6. Rocketman (Fletcher)</b></span></span></div>
<div style="font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><b>7. Parasite (Bong)</b></span></span></div>
<div style="font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><b>8. Oficer i szpieg (Polański)</b></span></span></div>
<div style="font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><b>9. Synonimy (Lapid)</b></span></span></div>
<div style="font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><b>10. Na noże (Johnson)</b></span></span></div>
<div style="font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 12px;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><span style="font-kerning: none;"></span><br /></span></div>
<div style="font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">11. Ból i blask (Almodóvar)</span></span></div>
<div style="font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">12. Szczęśliwy Lazarro (Rohrwacher)</span></span></div>
<div style="font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">13. Dowłatow (German)</span></span></div>
<div style="font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">14. Best Worst Thing That Ever Could Have Happened (Price) [NETFLIX]</span></span></div>
<div style="font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">15. Gdzie jesteś, Bernadette (Linklater)</span></span></div>
<div style="font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">16. Złodziejaszki (Kore-eda)</span></span></div>
<div style="font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">17. Nie obchodzi mnie, czy przejdziemy do historii jako barbarzyńcy (Jude)</span></span></div>
<div style="font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">18. Krew na betonie (Zahler) [VOD]</span></span></div>
<div style="font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">19. High Life (Denis)</span></span></div>
<div style="font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">20. Le Mans 66 (Mangold)</span></span></div>
<div style="font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 12px;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><span style="font-kerning: none;"></span><br /></span></div>
<div style="font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">21. Król (Michôd)</span></span></div>
<div style="font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">22. Dzika grusza (Ceylan)</span></span></div>
<div style="font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">23. Złe wychowanie Cameron Post (Akhavan)<br />
</span></span></div>
<div style="font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 12px;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><span style="font-kerning: none;"></span><br /></span></div>
<div style="font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><b>SREBRO</b></span></span></div>
<div style="font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 12px;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><span style="font-kerning: none;"></span><br /></span></div>
<div style="font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Aga (Lazarov); Alita: Battle Angel (Rodriguez); Anioł (Ortega); Anna (Besson); Bóg istnieje, a jej imię to Petrunia (Mitevska); Bumblebee (Knight); Cała prawda o Szekspirze (Branagh); Cienie imperium (Starnawski); Dom, który zbudował Jack (von Trier); Dwóch papieży (Meirelles); Faworyta (Lanthimos); Gdyby ulica Beale mogła mówić (Jenkins); Grzeczni chłopcy (Stupnitsky); High Flying Bird (Soderbergh) [Netflix]; Historia małżeńska (Baumbach); Kraina miodu (Kotevska/Stefanov); Laleczka (Klevberg); Lighthouse (Eggers); Nazywam się Dolemite (Brewer), Nie ma nas w domu (Loach); Niedobrani (Levine); Podły, okrutny, zły (Berlinger); Przepraszam, że przeszkadzam (Riley); Ralph Demolka w Internecie (Moore/Johnston); Ramen. Smak wspomnień (Khoo); Schyłek dnia (Nemes); Słońce też jest gwiazdą (Russo-Young); Smętarz dla zwierzaków (Klosch/Widmyer); Sny wędrownych ptaków (Guerra/Gallego); Spider Man. Daleko od domu (Watts); To my (Peele); Toy Story 4 (Cooley); Upiorne opowieści po zmroku (Øvredal).</span></span></div>
<div style="font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 12px;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><span style="font-kerning: none;"></span><br /></span></div>
<div style="font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 12px;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><span style="font-kerning: none;"></span><br /></span></div>
<div style="font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><b>BRĄZ</b></span></span></div>
<div style="font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 12px;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><span style="font-kerning: none;"></span><br /></span></div>
<div style="font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Ad astra (Grey); Avengers: Koniec gry (Russo/Russo); Green Book (Farrelly); Hakowanie świata (Amer); Irlandczyk (Scorsese); I znów zgrzeszyliśmy, dobry Boże (de Chauveron); Kobieta idzie na wojnę (Erlingsson); Kraina Lodu II (Lee/Buck); Królowa kier (el-Toukhy); Lego: Przygoda 2 (Mitchell); Midsommar. W biały dzień (Aster); Młody Ahmed (Dardenne/Dardenne); Moja gwiazda. Teen Spirit (Minghella); Mój piękny syn (Groeningen); Nienawiść, którą dajesz (Tillman, Jr.), Oddech (Baker); Oszustki (Addison); Pełzająca śmierć (Aja); Podwójne życie (Assayas); Przedszkolanka (Colangelo); Sekretne życie zwierzaków domowych 2 (Renaud); Trzy kroki od siebie (Baldoni); Van Gogh. U bram wieczności (Schnabel).</span></span></div>
<div style="font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 12px;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><span style="font-kerning: none;"></span><br /></span></div>
<div style="font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 12px;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><span style="font-kerning: none;"></span><br /></span></div>
<div style="font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">ZŁOM</span></span></div>
<div style="font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 12px;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><span style="font-kerning: none;"></span><br /></span></div>
<div style="font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Aladyn (Ritchie); Domino (DePalma) [VOD]; Dumbo (Burton); Glass (Shyamalan); Imprezowi rodzice (Wolf); Król lew (Favreau); Joker (Philips); Maria, królowa Szkotów (Rourke); Polaroid (Klevberg); Rozpruci na śmierć (B.Henson) [VOD]; Sauvage (Vidal-Naquet); Shaft (Story) [NETFLIX]; Sharon Tate (Farrands) [VOD]; Słodziak (Har’el); Stuber (Dowse); Truposze nie umierają (Jarmusch); Vice (McKay); W deszczowy dzień w Nowym Jorku (Allen); Wszyscy wiedzą (Farhadi): Yesterday (Boyle).</span></span></div>
<div style="font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 12px;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><span style="font-kerning: none;"></span><br /></span></div>
<div style="font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">NIEOBEJRZANE (POGRUBIONE TYTUŁY CHCĘ NADROBIĆ W PIERWSZEJ KOLEJNOŚCI)</span></span></div>
<div style="font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 12px;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><span style="font-kerning: none;"></span><br /></span></div>
<div style="font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Bliźniak (Lee); Doktor Sen (Flanagan); <b>Dzięki Bogu (Ozon)</b>; I młodzi pozostaną (Jackson); The Laundromat (Soderberg) [NETFLIX]; <b>Magiczne noce (Virzi)</b>; Maiden (Holmes); <b>Mandy (Cosmatos)</b>; Mirai (Hosoda); Nadzwyczajni (Nakache/Toledano); Osierocony Brooklyn (Norton); <b>Portret kobiety w ogniu (Sciamma)</b>; Przemytnik (Eastwood); Stan wyjatkowy (Bresan); Ślicznotki (Scafaria); Tranzyt (Petzold); <b>Wysoka dziewczyna (Balagov)</b>.</span></span></div>
<div style="font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 12px;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><span style="font-kerning: none;"></span><br /></span></div>
<div style="font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><b>Najlepsze zagraniczne filmy bez polskiego dystrybutora: </b>Fourteen (Sallitt), Light from Light (Harrill), The Souvenir (Hogg).</span></span></div>
<div style="font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 12px;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><span style="font-kerning: none;"></span><br /></span></div>
<div style="font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><b>Najlepszy film, jaki obejrzałem w 2019 roku:</b> Mikey i Nicky (1976, Elaine May)</span></span></div>
<div style="font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 12px;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><span style="font-kerning: none;"></span><br /></span></div>
<br />
<div style="font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="-webkit-font-kerning: none;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><b>Najgorszy film, jaki obejrzałem w 2019 roku:</b> Rozpruci na śmierć (2018, Henson)</span></span></div>
</div>
Michał Oleszczykhttp://www.blogger.com/profile/11521760881710382872noreply@blogger.com15tag:blogger.com,1999:blog-1628890885060575296.post-62546961909790186492019-08-19T13:02:00.004+02:002019-08-19T19:03:16.993+02:00Pewnego razu w Hollywood (2019, Tarantino)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCSF-3_d24E0Lm4lMOgqoSfvuB9WBbhqdYcoKnlz6l20k3gvzojBX5Qq87dNVeJgkfVVoaRM7yOnBas4rdnnM7k9bZDRK3E445V_y4JBNsxte-d_eiqtgLjB3EflBa4Ezz4dwG5fTpD-M/s1600/once-upon-a-time-in-hollywood-1200-1200-675-675-crop-000000.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="675" data-original-width="1200" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCSF-3_d24E0Lm4lMOgqoSfvuB9WBbhqdYcoKnlz6l20k3gvzojBX5Qq87dNVeJgkfVVoaRM7yOnBas4rdnnM7k9bZDRK3E445V_y4JBNsxte-d_eiqtgLjB3EflBa4Ezz4dwG5fTpD-M/s400/once-upon-a-time-in-hollywood-1200-1200-675-675-crop-000000.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div style="background-color: white; color: #3b3b3b; font-family: Georgia; font-size: 15px; font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 17px;">
<span style="font-kerning: none;"></span><br /></div>
<div style="background-color: white; color: #3b3b3b; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="-webkit-font-kerning: none;"><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">*SPOILER* *SPOILER* *SPOILER*</span></span></div>
<div style="background-color: white; color: #3b3b3b; font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 17px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;"><span style="font-kerning: none;"></span><br /></span></div>
<div style="background-color: white; color: #3b3b3b; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">*SPOILER* *SPOILER*</span></span></div>
<div style="background-color: white; color: #3b3b3b; font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 17px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;"><span style="font-kerning: none;"></span><br /></span></div>
<div style="background-color: white; color: #3b3b3b; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">*SPOILER*</span></span><br />
<span style="font-kerning: none;"><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;"><br /></span></span></div>
<div style="background-color: white; color: #3b3b3b; font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 17px;">
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">1.</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Najnowszy film Quentina Tarantino, „Pewnego razu w Hollywood”, jest dziewiątym pełnym metrażem w dorobku twórcy, którego „Pulp Fiction” implodowało zachodnią kulturę popularną dokładnie 25 lat temu, w maju 1994 roku, kiedy to 31-letni reżyser odbierał Złotą Palmę w Cannes — ku rozpaczy wyznawców uładzonego arthouse’u, którego symbolem chcąc nie chcąc stał się „Czerwony” Krzysztofa Kieślowskiego.</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Od tego czasu Tarantino uzyskał status na tyle unikalny — chciałoby się rzec: konsekrowany — że pozwala sobie nawet na oficjalne odliczanie kolejnych pozycji w swojej filmografii. Nie ma i nie było reżysera, który reklamowałby swe filmy przytaczając w zwiastunach — a czasem w samych tytułach, jak w „Nienawistnej ósemce” — ich numery porządkowe, sugerujące epokowe znaczenie każdej kolejnej premiery (wcześniej na podobną brawurę pozwolił sobie tylko Fellini w „8 1/2”).</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">2.</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">I oto przychodzi „Pewnego razu w Hollywood”: trzecia z kolei kompensacyjna ballada Tarantino, przepisująca historię najnowszą w zgodzie z masową fantazją (dla której Tarantino jest akuszerem, nie źródłem).</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">W „Bękartach wojny” na naszych oczach zabijano Hitlera, domyślnie kasując Holokaust; w „Django” smażono właściciela niewolników w XIX-wiecznej Ameryce, w konsekwencji ratując duszę USA od jej założycielskiego grzechu; w „Pewnego razu w Hollywood” natomiast ocala się przed konwulsyjną śmiercią lata sześćdziesiąte. Nie jako metrykalnie pojętą dekadę, ale jako stan radioaktywnego rozpalenia kultury dwudziestowiecznej, w której to co prywatne i polityczne, wyśnione i realne, lokalne i globalne — zlało się w jeden, rozwibrowany wybitną sztuką miraż utopijnej wspólnoty miłości, młodości i nadziei na świecką nieśmiertelność.</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">3.</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">By przywrócić nam utracone Sixtiesy, „Pewnego razu w Hollywood” robi dwie rzeczy.</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">3a.</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Po pierwsze, Tarantino tworzy w swym filmie rodzaj zmysłowego skoku w wyobrażenie o miejscach, rzeczach, wyglądach, kolorach i dźwiękach miejsca, którego nie zna z własnego doświadczenia (w 1969 roku miał sześć lat i mieszkał w Tennessee), ale które napędza jego wyobraźnię od dobrych kilku dekad.</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Bardziej nawet, niż narracyjnym filmem fabularnym, jest więc „Pewnego razu w Hollywood” rodzajem świetlno-dźwiękowej instalacji, w której odtworzenie Los Angeles roku 1969 jest tak silne i namacalne, że może stawać szranki z VR-em, projekcją hologramową i zbiorowym show jakiejś rozciągniętej na pół Kalifornii grupy rekonstrukcyjnej razem wziętymi.</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Nie wiem, czy — poza Viscontim i zmysłową rekreacją czternastowiecznej Rusi w „Andrieju Rublowie” Tarkowskiego (filmie równie, jak „Pewnego razu…”, skupionym na nie-narracyjnej kontemplacji postaci artysty uprawiającego zagrożoną formę sztuki w świecie przejmowanym przez zbiorową histerię; filmie równie spektakularnym w szerokoekranowych, długich ujęciach) — doświadczyłem kiedykolwiek spektaklu tak fetyszystycznie roztopionego w detalach minionej epoki. Od guzików hawajskich koszul po płynącą z głośników non-stop „ścianę dźwięku” (dialogi, muzyka, wyimki z reklam radiowych, jingle), film Tarantino rozbryzguje się o nasze czoła i spowija nas pianą stężonej pamięcio-wyobraźni, mającą w sobie (właściwą epoce) domieszkę halucynogenu.</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Chwilami, jak w scenie z Damianem Lewisem jako Steve’em McQueenem (wyglądającego na McQueena bardziej niż sam McQueen, co pewnie zachwyciłoby Baudrillarda), wrażenie „upalenia” jest wręcz obezwładniające.</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Lata sześćdziesiąte zostają więc ocalone mocą samego spektaklu; jego wizualnym i dźwiękowym kapitałem. Ale, jakby tego było mało, Tarantino robi coś jeszcze.</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">3b.</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Mianowicie; po drugie: reżyser ocala ofiary rytualnego mordu dokonanego 9 sierpnia 1969 roku przy 10050 Cielo Drive w Los Angeles, pośród których znalazła się młoda aktorka Sharon Tate (pośmiertnie intronizowana na personifikację ukróconej obietnicy lat sześćdziesiątych).</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">By owego ocalenia dokonać, Tarantino wymyśla rytualny mord alternatywny. Zamiast piekielnej kaźni, jaka rozegrała się w domu Tate i jej męża Romana Polańskiego za sprawą uczennic i uczniów Charlesa Mansona — kaźni, którą każdy z nas musiał na pewnym etapie czytania o niej wizualizować sobie jako obłąkany teatr śmierci, zawierający takie elementy piekielnego performansu, jak pisanie krwią po ścianach — Tarantino daje nam kaźń komediową.</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Oto bowiem Mansonowski pluton egzekucyjny trafia do niewłaściwego domostwa przy Cielo Drive, po czym zostaje poszatkowany, utłuczony na miazgę i usmażony w kulminacyjnej sekwencji infernalnego slapsticku, która żeni ze sobą hiperrealizm miażdżonego ludzkiego ciała (zapamiętany choćby z „Nieodwracalnego” Gaspara Noé) z komediową inscenizacją wrzasków, skoków i dzikich sprintów, jakie kojarzymy z najbrutalniejszym amerykańskim humorem fizycznym spod znaku animowanych „Looney Tunes”. Rezultat jest piorunujący, katarktyczny i zarazem problematyczny moralnie. (Za efekty masakryczne odpowiadał w tej sekwencji mistrz gore Greg Nicotero, od lat stylizujący żywe trupy w serialu „Walking Dead” i pracujący z Tarantino już przy „Nienawistnej ósemce”.)</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Konkluzja filmu jest zatem taka, że Sharon Tate (zagrana tu przez Margot Robbie) późnym wieczorem 9 sierpnia 1969 roku nie tylko żyje, ale w ostatniej scenie wpuszcza do rezydencji swego sąsiada Ricka Daltona (Leonardo DiCaprio) — od miesięcy marzącego o tym zaproszeniu aktora telewizyjnego (jawnie wzorowanego na Ty’u Hardinie, gwieździe telewizyjnego „Bronco”), który po latach świetności w popularnym westernie „Bounty Law” biedował w rolach szwarcchrakterów w odcinkach klonowanych na potęgę serii, by w końcu zaczerpnąć ersatzu sławy jako gwiazda spaghetti westernów (w 1969 roku wciąż lokujących się w dolnych rejonach drabiny szacowności: tej samej, którą w popularnej świadomości przebuduje dopiero Quentin Tarantino, wynosząc reżyserów pokroju Sergio Corbucciego do popkulturiowego panteonu).</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">4.</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Ta ostatnia scena jest rodzajem beatyfikacji i wniebowstąpienia, co nie dziwi u reżysera tak obsesyjnie (choć nieświadomie) nasyconego refleksją eschatologiczną i starotestamentową, jak Tarantino.</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Amerykanin raz po raz tak kieruje swymi narracjami, by zło zostało wypalone ogniem słusznego gniewu, a w ostatniej scenie mogła zapanować harmonia „wilka mieszkającego wraz z barankiem” (Iz 11, 6). Pierwszym „fałszywym ocaleńcem” Tarantino był gangster Vincent Vega, zmartwychwstały w „Pulp Fiction” dzięki montażowemu przesunięciu scen (najpierw kulka w pierś, dopiero potem śniadanko w słonecznym dinerze u boku kumpla).</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">W większości późniejszych filmów oczyszczająca zemsta zapewniała nieuprzywilejowanym istotom tego świata nie tylko przetrwanie, ale finalny błogostan (grupa dziewczyn napastowanych w „Death Proof”; główna bohaterka „Kill Billa”; czarnoskóra kobieta z klasy pracującej w „Jackie Brown”). To, że Sharon Tate przytula w ostatniej scenie Ricka, porusza nas tak bardzo (a kolejni znajomi i znajome zwierzają mi się, że płakali na tej scenie), bo jest w tej scenie okruch ewangelicznego przesłania o tryumfie życia nad śmiercią — nawet jeśli zsekularyzowany w prywatną pop-mitologię byłego pracownika wypożyczalni VHS.</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">(Tym różni się zresztą revenge fantasy w wydaniu Tarantino od klasycznych revenge fantasies w typie „Carrie” De Palmy: w ostatniej scenie „Carrie” bohaterka jest straszącym z grobu upiorem, a nie uśmiechniętą dziewczyną zaznająca mitycznego, zapewnionego jej przez reżysera błogostanu.)</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Trudno powiedzieć, czy Tarantino może posunąć tę tendencję jeszcze dalej, niż w tym najnowszym filmie — gdzie i tak przekracza ona wszelkie, nieważne jak bardzo zapoznane, granice dobrego smaku. Co będzie następne? Remake „Easy Ridera” ze wskrzeszonym za pomocą CGI śp. Peterem Fondą, w którego ostatniej scenie to motocykliści zastrzelą rednecków, nie odwrotnie…? Czas pokaże.</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">5.</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">W swoim eseju „The White Album”, pisanym jako kalifornijska kronika lat 1968-1978 i zatytułowanym w hołdzie albumowi Beatlesów (który okazał się inspiracją dla Mansona i zawierał między innymi utwór „Helter Skelter”), Joan Didion napisała o moralnym i społecznym przyzwoleniu, jakie panowało w Los Angeles czasu, o którym opowiada Tarantino. Didion (tłumaczenie moje) pisze:</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">„Tak wiele spotkań w tamtych latach było pozbawionych jakiejkolwiek logiki, wyjąwszy logikę snu. W [moim] wielkim domu przy Franklin Avenue osoby pojawiały się i znikały bez związku z tym, czym ja akurat się zajmowałam. Wiedziałam, gdzie trzymam pościel i ręczniki, ale nie zawsze wiedziałam, kto spał w każdym z łóżek”</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Jednocześnie wybitna eseistka bezbłędnie rozpoznała morderstwa Tate-LaBianca nie tylko jako koniec kontrkultury i początek konserwatywnego backlashu (Nixon, Reagan, Trump), ale i jako rodzaj uwolnienia drzemiącej w Sixtiesach negatywnej energii potencjalnej; wypieranej ale obecnej. Czytamy u niej:</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">„Wszystko plasowało się poza możliwością wypowiedzenia, ale nic nie było niemożliwe do wyobrażenia. Cały ten mistyczny flirt z ideą „grzechu” — to poczucie, że sprawy zaszły „za daleko” (…) — towarzyszyło nam bardzo silnie w Los Angeles w 1968 i 1969 roku. W obrębie społeczności narastało obłąkane, ssące, uwodzicielskie napięcie. (…) Pamiętam czas, kiedy psy ujadały co noc, a pełnia księżyca przypadała codziennie”.</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Tego poczucia nabrzmienia negatywną możliwością u Tarantino nie ma. Zło jest w „Pewnego razu w Hollywood” obramowane wyłącznie płotem rancha Mansona — na którym kiedyś kręcono „Bonanzę”, a na którym później szaleniec wyszkolił obsadę własnego krwawego spektaklu. I na którym, przynajmniej u Tarantino, prym wiedzie sama Lena Dunham — mistrzyni neo-mumblecore’u w typie „Mebelków” i „Dziewczyn”, obsadzona przez Tarantino z barokową wręcz złośliwością.</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">W przeciwieństwie do prawdziwych lat sześćdziesiątych, u Tarantino świat się nie chwieje. Nic nie jest „all shook up”, nie ma „things fall apart”, nie ma nawet „times they are a-changin’”. Lata sześćdziesiąte jako czas emancypacji i społecznych przemian Tarantino nie interesują. Są dla niego ważne, bo pokrywają się z kryzysem wielkich hollywoodzkich wytwórni i produkowaniem większej niż dotąd sterty filmowego śmiecia z domieszką kiczu, seksu i przemocy, który następnie ożywa w pamiętną sztukę dzięki kochającemu oku patrzącego — samego Tarantino.</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">W istocie, wizja schyłku dekady u Tarantino jest całkowicie niewinna. Potańcówka w Playboy Mansion nie pachnie nawet odpryskiem orgii. Nigdzie nie ma seksu. Cliff (Brad Pitt) przezornie pyta oferującą mu się hipiskę o wiek i prosi ją o dokument tożsamości. Sharon Tate dostrzega kątem oka uroczystą premierę filmu porno i dziwi się jak dziecko („Sprośne filmy mają swoje premiery…?”). Nigdzie ani śladu zepsucia, transgresji, a nawet seksualnej przyjemności (chyba, że wliczamy w nią frajdę samego Tarantino z kierowania kamery na chętnie eksponowane przez bohaterki nagie stopy — ornament na tym etapie niemalże klasycyzujący w kontekście QT; trochę jak „Rubensowskie kształty”).</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Hollywood Tarantino jest równie prawe, proste i uczuciowe, jak sam Rick Dalton, wybuchający depresyjnym płaczem przy streszczaniu pulpowego westernu. Jedynym jego grzechem jest kapitalistyczne parcie do przodu i brak dbałości o tych, co po drodze odpadają od wozu z forsą. Żadne psy tu nie wyją, a mniejszości nie istnieją. Jedyna, jaka jest; czyli mniejszość etniczna — z wywodzącym się z Chin Amerykaninem Bruce’em Lee (Mike Moh) rzucającym wyzwanie Cliffowi — służy ukazaniu niezwyciężonego białego wojownika (scena jest fatalna i ma nieprzyjemny posmak najbardziej haniebnego ze Spielbergowskich żartów, w którym Indidana Jones strzela do arabskiego mistrza maczety z pogardą i znudzeniem w „Poszukiwaczach zaginionej Arki”).</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">6.</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Tak, jak postać Ricka jest uformowana na Ty’u Hardinie, tak relacja Ricka i jego kumpla/szofera/kaskadera Cliffa jest ulepiona na wzór relacji Burta Reynoldsa z Halem Needhamem. Całe „Pewnego razu…” pływa zresztą w odniesieniach, których dokładna demarkacja dokonuje się w internecie w czasie rzeczywistym za sprawą fanów (tak jak niegdyś w klasztorach całej Europy adnotowano każdy wers Pisma Świętego).</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Warto jednak zwrócić uwagę, że umieszczenie w centrum opowieści kaskaderów jest interesujące w kontekście reżysera, który od trzech dekad lubuje się w ekranowym upodlaniu i gloryfikacji ludzkiego ciała (he goes Medieval on us, by tak rzec), a także — na planie u którego (w „Kill Bill”) aktorka Uma Thurman uległa wypadkowi. Scena, w której Pitt ze zręcznością godną późnego wnuka przyczajonego tygrysa i ukrytego smoka wślizguje się na dach Ricka i naprawia antenę, zdejmując koszulę i pokazując ciało pełne blizn, jest także samoobnażeniem się Tarantino. </span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Mistrz pokazuje: nadal mam muskuły, ale to nie tak, że nie poniosłem po drodze żadnych ran.</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">7. </span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Film otwiera piosenka „Treat Her Right” Roya Heada i The Traits z 1965 roku. Piosenka jest napomnieniem dla mężczyzny spragnionego bliskości, by traktował partnerkę z należnym jej szacunkiem i delikatnością („’Cause if you don’t treat her right / She won’t love you tonight”).</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Cliff zachowuje się w sposób odpowiedzialny z młodą hipiską z rodziny Mansona (fantastyczna Margaret Qualley, w istocie 24-letnia rodzona córka Andie MacDowell). Ale zachowuje się także w sposób rycerski, chroniąc Sharon Tate przed psychopatami.</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Cały film jest konserwatywny w tym sensie, że stanowi pochwałę staroświeckiej rycerskości. To nie jest nowa nuta u Tarantino (Vincent Vega był szarmancki dla Mii Wallace w „Pulp Fiction”, choć tam trzymała go w ryzach wierność wasala wobec kochanka podopiecznej). Ale po raz pierwszy jest to nuta dominująca. Do tej pory Tarantino celebrował głównie silną kobiecość („Jackie Brown”, „Kill Bill”, „Death Proof”) i przedstawiał wysoko sytuowanych mężczyzn jako głównych agresorów wobec kobiet i grup wykluczonych (na czele z Kurtem Russellem i Christophem Waltzem).</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Jest zatem „Pewnego razu w Hollywood” odą do staroświeckiej męskości w dobie, kiedy dyskutowana jest głównie męskość toksyczna. W istocie, dla oponentów Tarantino oskarżenie jego samego o toksyczną męskość pozostaje główną linią ataku — i nie jest tak, by przytaczane przy tej okazji argumenty były bezzasadne (zazwyczaj jednak ignorują całość dorobku, skupiając się na wyimkach i okruchach, zgodnie z chorobliwym skrupulanctwem całej, napędzanej paliwem płytkiego oburzenia, „cancelleation culture”).</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">8. </span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Jeszcze a propos tej ostatniej kwestii.</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Kulturowi komisarze i ideolodzy wyliczają dziś procentowe wykresy, mające udowodnić mizoginię Tarantino w tym aspekcie, że kobiece bohaterki mówią u niego mniej, niż bohaterowie męscy.</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Pomijam fakt, że takie myślenie bierze się z nieracjonalnego przecenienia ilości wypowiadanych słów i ze zrównania ich ze wzmożonym znaczeniem i siłą postaci. Czy gadanina znaczy więcej od aforyzmu…? Czy fakt, że Makbetowi przypadło 29% linijek wypowiadanych w tragedii Szekspira, a Lady Macbeth 11% oznacza, że Lady Macbeth jest po trzykroć mniej pamiętną i po trzykroć słabszą postacią…? (Ktokolwiek czytał sztukę, ten wie, że Lady Macbeth jest wielokrotnie silniejsza od swojego męża.)</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Czy moc oddziaływania jakiejkolwiek filmowej postaci zależała kiedykolwiek od ilości wypowiadanych przez nią słów…? To tak, jakby stwierdzić, że sztuka wymaga taksometru, bo bez jego finalnego wskazania „piękno się nie liczy”.</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">9.</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Wreszcie, last but not least: Sharon Tate. I Margot Robbie. Są na ekranie razem; dzielą najpiękniejszą scenę filmu. Filmowa Sharon, czyli Margot, ogląda na ekranie siebie samą, czyli Sharon. Prawdziwą Sharon, grającą z kolei fikcyjną postać w komedii „The Wrecking Crew” (tajemniczo niewznowionej obecnie na DVD, mimo że moment jest marketingowo idealny).</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Scena w kinie z udziałem Margot/Sharon i prawdziwej Sharon jest najpiękniejszą sceną w całym dorobku Tarantino. Robbie jako Tate pokazuje radość urodzonej performerki z wykonanej pracy — a także z efektu, jaki ta praca ma na publiczności. Ujawnia radość, inteligencję i pasję tworzenia, które — tak się wydaje — dawno umarły w Ricku i Cliffie.</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">I mimo, że postaci żon tych ostatnich (jedna w retrospekcji, druga w finale) to karykatury kobiecości, a w drugim przypadku także etniczności włoskiej (tak jak Mike Moh to karykatura męskości i orientalności w scenie z Bruce’em Lee), to Margot Robbie jest w „Pewnego razu w Hollywood” gwarantem czegoś pięknego, żywego i obiecującego.</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">I to o tej właśnie obietnicy — o życiu, o jego stawaniu się, tak kruchym jak łatwa do przecięcia nożem psychola jest ludzka aorta — jest ten film.</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Tarantino, ocalając rzeczywiste ofiary w ramach fikcji, staje po stronie tego życia, które jest tu i teraz. Jest prawdziwym humanistą — a to, że doszedł do swego humanizmu wgapiając się w trashowe kino lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych… Cóż. Jak powiada Ewangelia Janowa w rozdziale 3, wersie 8: „Wiatr wieje tam, gdzie chce, i szum jego słyszysz, lecz nie wiesz, skąd przychodzi i dokąd podąża. Tak jest z każdym, który narodził się z Ducha”.</span></div>
</div>
</div>
Michał Oleszczykhttp://www.blogger.com/profile/11521760881710382872noreply@blogger.com36tag:blogger.com,1999:blog-1628890885060575296.post-64460017358374386152019-08-18T10:00:00.004+02:002019-08-18T10:00:53.535+02:00Gdzie jesteś, Bernadette? (2019, Linklater)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjp5LOvjEkhwcB6k4TwP67sAT2qmiU2xJNJCVHtd2wGbIqfPdmqnU0c0heU5N8fNSKdlSSY6D5uxqmOEV_E2xLFmr4szLZ71dFuIsRZ3xVC1eqJOHzz0gl7eJVz_G55o7N5BrF0-n7fVhQ/s1600/7892261.3-2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="719" data-original-width="500" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjp5LOvjEkhwcB6k4TwP67sAT2qmiU2xJNJCVHtd2wGbIqfPdmqnU0c0heU5N8fNSKdlSSY6D5uxqmOEV_E2xLFmr4szLZ71dFuIsRZ3xVC1eqJOHzz0gl7eJVz_G55o7N5BrF0-n7fVhQ/s400/7892261.3-2.jpg" width="277" /></a></div>
<br />
<div class="_5pbx userContent _3576" data-ft="{"tn":"K"}" data-testid="post_message" id="js_6" style="line-height: 1.38; margin-top: 6px;">
<div style="margin-bottom: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Przeczuwam, że GDZIE JESTEŚ, BERNADETTE? przemknie przez nasze ekrany chyłkiem, mimo gwiazdorskiej roli Cate Blanchett -- więc łapcie go, póki możecie (albo z góry dopiszcie do swojej VOD-owej watch-listy, bo pewnie za dwa-trzy miesiące film już będzie w legalnym streamingu, niepozornie zabalsamowany jako jeszcze jedna 'cegiełka w murze oferty', niczym nie zdradzająca swojej wyjątkowości).</span></div>
<div style="margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Richard Linklater jest w Polsce lubiany za trylogię BEFORE (śledzącą dowcipną i piękną parę Ethan Hawke/Julie Delpy na przestrzeni dekad), ale jego dwa poprzednie filmy zrealizowane po BOYHOOD nie trafiły na nasze ekrany (a szkoda, bo zarówno LAST FLAG FLYING, czyli elegijna wariacja na temat OSTATNIEGO ZADANIA Hala Ashby'ego, jak i KAŻDY BY CHCIAŁ!!, czyli równie elegijna wariacja na temat UCZNIOWSKIEJ BALANGI samego Linklatera, to filmy bardzo udane). Na szczęście mamy teraz GDZIE JESTEŚ, BERNADETTE?; film, który mimo wielu wad absolutnie mnie uwiódł.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Cate Blanchett gra tu ekscentryczkę i geniuszkę (nigdy nie zrozumiałem, czemu pęd do feminizowania rzeczowników ominął "geniusza", czyli termin dla po-romantycznej kultury zachodu absolutnie kluczowy...?), której depresja i mania społeczna nie pozwalają zamieszkać z ukontentowaniem ani we własnej skórze, ani w wielkim zrujnowanym domu na przedmieściach Seattle, w którym pnącza winorośli wychylają się spod dywanu, a liszaje na ścianach zdają się mrugać do bohaterki i do jej rodziny jak gdyby grały z nimi w chowanego. Tytułowa Bernadette ma kochającego męża (giganta IT i cudowne dziecko Microsoftu, co wyjaśnia ulokowanie filmu w ogranym na różne inteligentne sposoby Seattle, a także z góry organizuje piramidę Maslowa bohaterki w wymarzony trójkącik), a także wyjątkowo dojrzałą emocjonalnie córkę (której dojrzałość niestety przelewa się w nazbyt poradnikowo-poetycki voice-over i w najgorszą scenę rozmowy na lodowcu pod koniec). Te dwie postaci dają szansę na aktorski popis Billy'ego Crudupa i Emmie Nelson. Jest dobrze.</span></div>
<div style="margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Spektakl komicznego niedopasowania chronicznej nonkomformistki i odludka, jakim jest Bernadette, do wymogów sąsiedzkiej wspólnoty amerykańskiego upper-middle-classu (dowcipnie wcielonego przez znakomitą rolę Kristen Wiig, jako sąsiadkę rodem z GOTOWYCH NA WSZYSTKO), jest pożywką dla nienasyconej aktorzycy Blanchett, która wlewa w swą postać całą ekscentryczną energię i frustrację prozaicznością życia, jaką widzieliśmy już raz rozhuśtaną (z oscarowym rezultatem) w BLUE JASMINE. U Linklatera jest jednak o wiele mniej wywiedzionej z Tennessee'ego Williamsa celebracji depresji jako quasi-religijnego wybraństwa (kim byłaby bez swej choroby Blanche DuBois...?; wolimy tego nie wiedzieć, dlatego oddanie jej w finale do zakąłdu zamkniętego w ostatniej scenie "Tramwaju zwanego pożądaniem" jest niemalże formą ratunku dla jej cieplarnianej niesztampowości). Linklater jest, jak zawsze zresztą, terapeutyczny: kierunek jego filmów zawsze dąży ku uleczeniu, przepracowaniu, dojrzałości (jest porządnym chłopakiem z Teksasu, a nie jakimś tam poetą autodestrukcji).</span></div>
<div style="margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Pierwsze pięć minut filmu bardzo mnie zraziło (Linklater wrzuca nas w świat Bernadette bez żadnej siatki bezpieczeństwa i wyjaśnienia). Im dalej w las, tym bardziej byłem urzeczony. Ten film o twórczej jednostce szarpiącej się z depresją i familijnym uziemieniem rozwija naszą wiedzę o bohaterce z każdą kolejną sceną -- a wplecenie w jej rozwój wątku nowych technologii, sztucznej inteligencji, elektronicznej kradzieży tożsamości i zmiany klimatycznej nadaje całości wyjątkowo współczesnego oddechu (czujemy, że Bernadette jest wykwitem naszej kultury i jednocześnie symptomem wskazującym na jej najbardziej bolesne miejsca). Ponadto jest tu mnóstwo świetnego humoru, a dom zamieszkiwany przez Bernadette (razem z osuwającym się błotnym zboczem) zostaje fantastycznie wygrany jako metafora jej uwięzienia w depresji. </span></div>
<div style="margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Ten film jest odświeżającym oddechem w filmografii Linklattera: jego poprzednie trzy tytuły były szczelnie zamknięte w męskim doświadczeniu (najbardziej ekstremalnie w KAŻDY BY CHCIAŁ!!, stanowiącym rodzaj delikatnej ody do testosteronowego rauszu, którego brutalnym końcem jest wejście w wiek produkcyjny i zaprzęgnięcie samczej energii w lejce kapitalistycznej maszynki Ameryki lat 1980-tych).</span></div>
<div style="display: inline; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">BERNADETTE nie tylko ponownie otwiera jego kino na kobiecość (pamiętacie Umę Thurman w TAŚMIE...?; kiedy to było...!); nie tylko porzuca koniec końców Seattle na rzecz bezkresu Antarktydy (o której topnieniu mamrotał już jeden z dziwaków w pamiętnym SLACKERZE z 1990 roku), ale przede wszystkim jest filmem celebrującym odnowę; ruszenie bryły własnego życia z zastoju i nadanie jej nowego, ekscytującego pędu. Blanchett jest w tym wszystkim znakomita -- i jeśli tylko ktoś nie ma alergii na obowiązkową u Linklatera gadaninę (która nie zawsze ma Rohmerowską lekkość, wbrew temu co twierdzą zaprzysięgli fani Teksańczyka), to polecam ten film jako fantastyczną, mądrą rozrywkę w sam raz na skaradający się koniec lata -- i na coraz to bardziej skracający się dzień.</span></div>
</div>
<br class="Apple-interchange-newline" />
<div class="_3x-2" data-ft="{"tn":"H"}" style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; caret-color: rgb(0, 0, 0); color: black; font-family: inherit; font-style: normal; font-variant-caps: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; orphans: auto; text-align: start; text-decoration: none; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: auto; word-spacing: 0px;">
<div data-ft="{"tn":"H"}" style="-webkit-text-stroke-width: 0px; caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 12px; font-style: normal; font-variant-caps: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; text-align: start; text-decoration: none; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;">
<div class="mtm" style="font-family: inherit; margin-top: 10px;">
<div style="font-family: inherit; position: relative;">
<div class="_1ktf" data-ft="{"tn":"E"}" style="font-family: inherit; margin-left: -12px;">
<a ajaxify="https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10156276989081541&set=a.314298756540&type=3&eid=ARBXAT5TDTBspHGvkwq5FH0_76eFEqNGFgcSIXZktpBgTp38BSuZd8XXPvuEKZJQuZyXHpRFoKQAQmWA&size=500%2C719&source=13&player_origin=story_view" class="_4-eo _2t9n _50z9" data-ft="{"tn":"E"}" data-ploi="https://scontent.fwaw7-1.fna.fbcdn.net/v/t1.0-9/68832643_10156276989086541_7344897618125783040_n.jpg?_nc_cat=108&_nc_oc=AQlyAS3OQ8QHmX1NXa2A5UbiKSAkGdWiNvWEOn3bRW7PZO8qdtZvX83P6mbQ7Pp_lDY&_nc_ht=scontent.fwaw7-1.fna&oh=531524bac429f556b3428fc2d037e8af&oe=5E1111F7" data-render-location="permalink" href="https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10156276989081541&set=a.314298756540&type=3&eid=ARBXAT5TDTBspHGvkwq5FH0_76eFEqNGFgcSIXZktpBgTp38BSuZd8XXPvuEKZJQuZyXHpRFoKQAQmWA" rel="theater" style="box-shadow: rgba(0, 0, 0, 0.0470588) 0px 1px 1px; color: #385898; cursor: pointer; display: block; font-family: inherit; position: relative; text-decoration: none; width: 500px;"></a></div>
</div>
</div>
</div>
</div>
</div>
Michał Oleszczykhttp://www.blogger.com/profile/11521760881710382872noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-1628890885060575296.post-52469089456430630422019-07-25T16:52:00.000+02:002019-07-25T16:52:31.305+02:00Tampopo (1987, Itami)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOGpIpUsVVJ1DWQTfIYM0bnRMBxpGSoB1-k-P5O0JCXnzZyZfw0umZWsC4MPKe_-X3YOvFPvV20RQO2DYX1ebne7V7fHfhO-WQ3aeXCiRWgUFp3g3MGRTOoCKVqaMr-aVshSgDcAYA1TU/s1600/Tampopo_-_Poster.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1422" data-original-width="972" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOGpIpUsVVJ1DWQTfIYM0bnRMBxpGSoB1-k-P5O0JCXnzZyZfw0umZWsC4MPKe_-X3YOvFPvV20RQO2DYX1ebne7V7fHfhO-WQ3aeXCiRWgUFp3g3MGRTOoCKVqaMr-aVshSgDcAYA1TU/s400/Tampopo_-_Poster.jpg" width="272" /></a></div>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">W nowym Reaction Shocie na Filmwebie piszę o ramenowym klasyku Tampopo (1987) Juzo Itamiego. Zapraszam <a href="https://www.filmweb.pl/fwm/article/Tampopo-134015">do lektury</a>.</span></div>
Michał Oleszczykhttp://www.blogger.com/profile/11521760881710382872noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1628890885060575296.post-61769725946190203802019-07-20T18:17:00.000+02:002019-07-20T18:17:02.756+02:00"Król lew" (2019, Favreau)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj7dMvWKlcSwtHP49pvNlOfr8Izfb6hgMArukvVlFiVwEnPT0WtzjmFRJupj4NGXn8RjtrIgOKPncLXKWufJmiaLVzckRodAPDer5OBHBohAz_dSYqkqEbcySS-7Ng3YAmyJE67hrYC6Gk/s1600/logo_spoiler.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="850" data-original-width="820" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj7dMvWKlcSwtHP49pvNlOfr8Izfb6hgMArukvVlFiVwEnPT0WtzjmFRJupj4NGXn8RjtrIgOKPncLXKWufJmiaLVzckRodAPDer5OBHBohAz_dSYqkqEbcySS-7Ng3YAmyJE67hrYC6Gk/s200/logo_spoiler.png" width="192" /></a></div>
<br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Zapraszam do posłuchania czwartego odcinka mojego podcastu, #SpoilerMaster. Recenzuję w nim <i>Króla lwa</i> Jona Favreau. Podcast dostępny jest na <a href="https://www.youtube.com/channel/UCigI7Aa6RQZGVs7ZNc2EoWA?view_as=subscriber" target="_blank">YouTube</a>, <a href="https://podcasters.spotify.com/podcast/30PAeiG1BPOinxuhCSnbK2#audience" target="_blank">Spotify</a>, <a href="https://podcasts.apple.com/pl/podcast/spoilermaster/id1472748911?l=pl">iTunes</a>, <a href="https://soundcloud.com/micha-oleszczyk-446891573" target="_blank">SoundCloud</a>, <a href="https://app.stitcher.com/browse/feed/441615/details" target="_blank">Stitcher</a> i <a href="https://podstacja.com/rss/kanal/848/spoilermaster/">Podstacja.com</a>.</span><br />
<br />
<br /></div>
<iframe allow="autoplay" frameborder="no" height="300" scrolling="no" src="https://w.soundcloud.com/player/?url=https%3A//api.soundcloud.com/tracks/653566865&color=%23ff5500&auto_play=false&hide_related=false&show_comments=true&show_user=true&show_reposts=false&show_teaser=true&visual=true" width="100%"></iframe>
</div>
Michał Oleszczykhttp://www.blogger.com/profile/11521760881710382872noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1628890885060575296.post-84873743630893212102019-06-13T17:01:00.003+02:002019-06-13T17:01:47.884+02:00Spotkania w FINA -- Archiwum online<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="caret-color: rgb(28, 30, 33); color: #1c1e21; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px;">
Wraz z wczorajszym pokazem "In Touch" Pawła Ziemilskiego (uzupełnionego "Barem na Wiktorii" Leszka Dawida) zakończyliśmy drugi sezon programowanego przeze mnie cyklu dokumentalnego w <a class="profileLink" data-hovercard-prefer-more-content-show="1" data-hovercard="/ajax/hovercard/page.php?id=371752056582&extragetparams=%7B%22__tn__%22%3A%22%2CdK-R-R%22%2C%22eid%22%3A%22ARClKdUh49HZCrZmzG2JztgQ908w7Ifl1emqcdXsbnA3-YvjebdPfHu-Q1RAmnNbYhprwlpaQfU1GT6B%22%2C%22fref%22%3A%22mentions%22%7D" href="https://web.facebook.com/finawalbrzyska/?__tn__=K-R&eid=ARClKdUh49HZCrZmzG2JztgQ908w7Ifl1emqcdXsbnA3-YvjebdPfHu-Q1RAmnNbYhprwlpaQfU1GT6B&fref=mentions&__xts__%5B0%5D=68.ARBXE-Y4ebTpHY8ydejbJE4OapM72cTkJjyEhFhfptLTEGGHkrD8zZjqS1IwDf8dscN_KQCqfheLo6dCmUIonSUnjAGtPd4I4PvwdMBfHQgfTraMECMKXPjJWVQE_gMYKIsjhXtRsGNE1w3gJF3LyFRnLmgsppuxQuvmNwEKGR9nt9l1x4rKMdaVbXMDaaNgyuEsihxBD8o_tdicEQ" style="color: #385898; cursor: pointer; font-family: inherit; text-decoration: none;">FINA Wałbrzyska 3/5</a>. Pierwsza odsłona nosiła tytuł "Wtedy/Teraz". Druga: "Teraz/Wtedy".</div>
<div style="caret-color: rgb(28, 30, 33); color: #1c1e21; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Dziękuję <a class="profileLink" data-hovercard-prefer-more-content-show="1" data-hovercard="/ajax/hovercard/user.php?id=1360655296&extragetparams=%7B%22__tn__%22%3A%22%2CdK-R-R%22%2C%22eid%22%3A%22ARALhHatxUNW8m_orIIrje66efc0N8p9SJbDitq_ytWrevjRvGXyWzBI7zSowP0E09QDqWhtox-iFTJS%22%2C%22fref%22%3A%22mentions%22%7D" href="https://web.facebook.com/jakub.zgierski?__tn__=K-R&eid=ARALhHatxUNW8m_orIIrje66efc0N8p9SJbDitq_ytWrevjRvGXyWzBI7zSowP0E09QDqWhtox-iFTJS&fref=mentions&__xts__%5B0%5D=68.ARBXE-Y4ebTpHY8ydejbJE4OapM72cTkJjyEhFhfptLTEGGHkrD8zZjqS1IwDf8dscN_KQCqfheLo6dCmUIonSUnjAGtPd4I4PvwdMBfHQgfTraMECMKXPjJWVQE_gMYKIsjhXtRsGNE1w3gJF3LyFRnLmgsppuxQuvmNwEKGR9nt9l1x4rKMdaVbXMDaaNgyuEsihxBD8o_tdicEQ" style="color: #385898; cursor: pointer; font-family: inherit;" title="Jakub Zgierski">Jakub Zgierski</a> za te dwie edycje; bez jego zaproszenia i ciągłej pomocy programowo-organizacyjnej, cykl nie rozwinąłby się tak dobrze. To samo dotyczy bezbłędnej jak zawsze ekipy FINA, włącznie z obsł<span class="text_exposed_show" style="display: inline; font-family: inherit;">ugą sali Ziemia Obiecana, która często była wypełniona po brzegi w ciągu tych dwóch lat. (Adriannie Prodeus dziękuję za poprowadzenie wczorajszego spotkania, a <a class="profileLink" data-hovercard-prefer-more-content-show="1" data-hovercard="/ajax/hovercard/user.php?id=723409388&extragetparams=%7B%22__tn__%22%3A%22%2CdK-R-R%22%2C%22eid%22%3A%22ARA3XFHbOY5qoMfg6G5r8zjOUHc4aSrrAEFBna8eRAReTV7QEyolAWIfdrRxJTM3fTxjltBOfAfqnmbi%22%2C%22fref%22%3A%22mentions%22%7D" href="https://web.facebook.com/wiktor.niekrasz?__tn__=K-R&eid=ARA3XFHbOY5qoMfg6G5r8zjOUHc4aSrrAEFBna8eRAReTV7QEyolAWIfdrRxJTM3fTxjltBOfAfqnmbi&fref=mentions&__xts__%5B0%5D=68.ARBXE-Y4ebTpHY8ydejbJE4OapM72cTkJjyEhFhfptLTEGGHkrD8zZjqS1IwDf8dscN_KQCqfheLo6dCmUIonSUnjAGtPd4I4PvwdMBfHQgfTraMECMKXPjJWVQE_gMYKIsjhXtRsGNE1w3gJF3LyFRnLmgsppuxQuvmNwEKGR9nt9l1x4rKMdaVbXMDaaNgyuEsihxBD8o_tdicEQ" style="color: #385898; cursor: pointer; font-family: inherit; text-decoration: none;" title="Wiktor Niekrasz">Wiktor Niekrasz</a> za obecność na (niemal) każdym pokazie!).</span></div>
<div class="text_exposed_show" style="caret-color: rgb(28, 30, 33); color: #1c1e21; display: inline; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px;">
<div style="font-family: inherit; margin-bottom: 6px;">
Jednocześnie chcę podkreślić, że materiały wideo ze spotkań z filmowcami, rejestrowane po seansach ich filmów w FINA, trafiają konsekwentnie do <a class="profileLink" data-hovercard-prefer-more-content-show="1" data-hovercard="/ajax/hovercard/page.php?id=555158474549024&extragetparams=%7B%22__tn__%22%3A%22%2CdK-R-R%22%2C%22eid%22%3A%22ARAQ1y_EjeXp3-gwVPvZDIqpjttqBfp3e9T7xRw4NPPSfAaQxFgIH3hRYDWIKj8NFA9Uh1gbIms2IlVe%22%2C%22fref%22%3A%22mentions%22%7D" href="https://web.facebook.com/Ninatekapl/?__tn__=K-R&eid=ARAQ1y_EjeXp3-gwVPvZDIqpjttqBfp3e9T7xRw4NPPSfAaQxFgIH3hRYDWIKj8NFA9Uh1gbIms2IlVe&fref=mentions&__xts__%5B0%5D=68.ARBXE-Y4ebTpHY8ydejbJE4OapM72cTkJjyEhFhfptLTEGGHkrD8zZjqS1IwDf8dscN_KQCqfheLo6dCmUIonSUnjAGtPd4I4PvwdMBfHQgfTraMECMKXPjJWVQE_gMYKIsjhXtRsGNE1w3gJF3LyFRnLmgsppuxQuvmNwEKGR9nt9l1x4rKMdaVbXMDaaNgyuEsihxBD8o_tdicEQ" style="color: #385898; cursor: pointer; font-family: inherit; text-decoration: none;">Ninateka</a>. Nie wszystkie jeszcze tam są, ale poniżej wklejam listę linków do tych, które już do zbiorów trafiły i które tworzą niewielki (ale wciąż powiększający się) leksykon spotkań z legendami polskiego dokumentu i z tymi twórcami, którzy dopiero rozpościerają skrzydła. Zapraszam do zapoznawania się z tymi materiałami i do dzielenia się nimi.</div>
<div style="font-family: inherit; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
[Upload kolejnych materiałów -- już wkrótce!]</div>
<div style="font-family: inherit; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Wtedy/Teraz":</div>
<div style="font-family: inherit; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Bogdan Dziworski (16 września 2017)<br /><a data-ft="{"tn":"-U"}" data-lynx-mode="origin" href="https://l.facebook.com/l.php?u=http%3A%2F%2Fninateka.pl%2Ffilm%2Fbogdan-dziworski-wtedy-teraz-polska-szkola-dokumentu%3Ffbclid%3DIwAR3KXLoOBlnsqulA92dvNDUAlayRbckHgja35r4Ao6Q4xcaqz5loVMPN5OE&h=AT17a9Q8PgsftA9TUv3Ygbaadq2p7_6_tyyr3r7fwrTzedXh5L3Czr2wGwjQCtNrhM-Oe3X06dkF4-S7TODWYSR_GwRGMq_8A8880x2OyZzemCDkpYoKtTNSVHc0TsniNSu4aLPtB6ZgIQMxBW_XeIw8Pdvt6qPNJRG71mOBeSg0TrB4upMyCf44uoGKkznBXEWqZoOR9I2oVU-0xVaKfKyDHVcr3zrplmr6xzGBfw4MTEu5-IzkjtnB-vmm5ty2LA-LN38UikkC8ukMA3PqJMYnYVJZhieJCtVzcDCMmxFQbyJQvn-2e7MJ7o9JHO2MWw3HiZeXkZrNoxjhL9L-3ry9B6jALOcJlfmInh65vG0WtWbzIkM6zPndNHvnln9YGQbj2uYLwb2AcL_s1mS3-dCGOEcGtwPIu0RopXLft8VG72mClGeVH8_tzktZu8trIt24xre6lZpwBuM" rel="noopener nofollow" style="color: #385898; cursor: pointer; font-family: inherit; text-decoration: none;" target="_blank">http://ninateka.pl/…/bogdan-dziworski-wtedy-teraz-polska-sz…</a></div>
<div style="font-family: inherit; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Jerzy Hoffman (14 stycznia 2017)<br /><a data-ft="{"tn":"-U"}" data-lynx-mode="origin" href="https://l.facebook.com/l.php?u=http%3A%2F%2Fninateka.pl%2Ffilm%2Fjerzy-hoffman-wtedy-teraz-polska-szkola-dokumentu%3Ffbclid%3DIwAR0ZZEfhFnd2SP_FQLtYH0TC3PWqhPaqHX5HbUgxRVLlLQDFPueo0NJ-CE8&h=AT0j2vuw4il_MowBDA-FJfiQgZ5dqQ-OJw8u0qdj_1MNDilBOS-fEMVXk56sc-bXSge0ULoED2eNFaIR7gqmmB8K1GNxWJOxuYz3_Zupimdrm-TizVLW5rA_Cfb-6wtpZotyix9K_E5HL0mssax_tvIwj6rnogVI1nIlAlFFhJ2tXxQ1V9gMyAjDMaNPII723Ma-_e6UIs4FMtE-x_uyxOKZ18RNIFd1KyR_K5HVz0wPhkGNE1w392ncwTo4K95BjACOZHCCJhJ5rbLEjSl8yNaOm9q7SqmafWJShjJYYusvqgk0zW3GCrrmr1uT7oTZOWHCecrfG-dqR-fIeB6EdLJAtiIJZLj3yB4zpsqPldkioc3XMkP40OhiDCkDpBxtgLYXs-zqcdUmxBxeEpcd0d_ZNgh8FJz_Ac1cpQWrnvfg_HdtqSF02_lb8IBN8WCpRjcLHKtzyPJCouU" rel="noopener nofollow" style="color: #385898; cursor: pointer; font-family: inherit; text-decoration: none;" target="_blank">http://ninateka.pl/…/jerzy-hoffman-wtedy-teraz-polska-szkol…</a></div>
<div style="font-family: inherit; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Kazimierz Karabasz [gość: Andrzej Sapija] (12 październik 2017)<br /><a data-ft="{"tn":"-U"}" data-lynx-mode="origin" href="https://l.facebook.com/l.php?u=http%3A%2F%2Fninateka.pl%2Ffilm%2Fkazimierz-karabasz-wtedy-teraz-polska-szkola-dokumentu%3Ffbclid%3DIwAR3dZfm71jg-p1mwbzJxS2WiCuUiCQ7xVih7ybdP1jiXeOa4kcl_4KqIxyg&h=AT2TafbR4bauaimB-HquPLtKIfDui9q5HDxv0y3eZGgi8XA_5UyikGsul3xVnQMycGEXoJHViVPdunkRzSoXecm7tw0Q5v5naqN249Q0H0AyTLF_8NwFW0D4ODSwmc1pDiAiNfX5cB-iCkhiHMfl41ZWda9vOIVECknD1NU9ax_V5eamh1ZEpV5L5PQbarvuuQPbowWY9CTOeShd4rUvkaaketMIca6SbM0BPYpWznaeiBC2ubTah3xJrswuUnGdUpJIQqMnYz9z6qJdRYdwHmKmyxrqdFCtKKMEkrnJz77NiVJgIkTt9xZrcRn0eHSWBmDzfm2REfl5mKid0yLoYUzByNto2eF9eatVwg16yVzlUkupmT4wvEj0CRgO2xWHPegSj7LFwA5nPEc8BJV-8tY2dYb92N3wlsQgsTxluvkyg1Fta0HQCBiMgN6fNVVsQ1rIrGch7IVI_G4" rel="noopener nofollow" style="color: #385898; cursor: pointer; font-family: inherit; text-decoration: none;" target="_blank">http://ninateka.pl/…/kazimierz-karabasz-wtedy-teraz-polska-…</a></div>
<div style="font-family: inherit; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<a class="profileLink" data-hovercard-prefer-more-content-show="1" data-hovercard="/ajax/hovercard/user.php?id=100027222662320&extragetparams=%7B%22__tn__%22%3A%22%2CdK-R-R%22%2C%22eid%22%3A%22ARCdObH8NfkvzSZ1rFqiNOyUixKoO7Z-VOepLjvjL83Zcvly39l3bXp2OheVmqQEbNxxMTug_jrr1iN9%22%2C%22fref%22%3A%22mentions%22%7D" href="https://web.facebook.com/profile.php?id=100027222662320&__tn__=K-R&eid=ARCdObH8NfkvzSZ1rFqiNOyUixKoO7Z-VOepLjvjL83Zcvly39l3bXp2OheVmqQEbNxxMTug_jrr1iN9&fref=mentions&__xts__%5B0%5D=68.ARBXE-Y4ebTpHY8ydejbJE4OapM72cTkJjyEhFhfptLTEGGHkrD8zZjqS1IwDf8dscN_KQCqfheLo6dCmUIonSUnjAGtPd4I4PvwdMBfHQgfTraMECMKXPjJWVQE_gMYKIsjhXtRsGNE1w3gJF3LyFRnLmgsppuxQuvmNwEKGR9nt9l1x4rKMdaVbXMDaaNgyuEsihxBD8o_tdicEQ" style="color: #385898; cursor: pointer; font-family: inherit; text-decoration: none;" title="Marcin Koszałka">Marcin Koszałka</a> (24 czerwca 2017)<br /><a data-ft="{"tn":"-U"}" data-lynx-mode="origin" href="https://l.facebook.com/l.php?u=http%3A%2F%2Fninateka.pl%2Ffilm%2Fmarcin-koszalka-wtedy-teraz-polska-szkola-dokumentu%3Ffbclid%3DIwAR2e6kjeRmAcUS_AzwklmeqznAfr9A-j43-6ZY1PJb2UY1lFYKhJc4kmz0U&h=AT15WpNnU67QACADJ3YktHk9n6AC2RiBL3rE5t_zqriK9s6Q_-yh2AAWU5CbW8vns6UuKwQsaSpjtcJT6CMRrR__vJ9Yh9U3F8fqJwpANXwtPZwrQjsvxK3SNmZAczHY6mZyKwVNfXy74L8vNLKHE0zPyajAhxMLkVMGfrU-9FAUHI2p6uGRONM_e3aGogXP1nfz8-IM7rtXzXzSFsKZ5niXbO_Sk-5OXgVoREbeiv6J_sv9qt3Kk_mZRwreJ_ojuryeV0zWCGzXc-adhW4fufJc9MRrsQ-7CjS4T7m24Gp7sR06wcrsn9niW_pvEcrlrRFbVWESYZK6hSLmCeFLHMHi8Xd0VK6C4N064Ii78xItZEV05LBYgcJhYb2rViPNypp_89NYHN04ft-arI-ZXvP3mYKbC4Vi-HflsNnXHa4bCIp8TafmQuvmwMp-YxwiqEMtbUFQd2mQ4V0" rel="noopener nofollow" style="color: #385898; cursor: pointer; font-family: inherit; text-decoration: none;" target="_blank">http://ninateka.pl/…/marcin-koszalka-wtedy-teraz-polska-szk…</a></div>
<div style="font-family: inherit; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<a class="profileLink" data-hovercard-prefer-more-content-show="1" data-hovercard="/ajax/hovercard/page.php?id=195639477249878&extragetparams=%7B%22__tn__%22%3A%22%2CdK-R-R%22%2C%22eid%22%3A%22ARB4jZpfFueiZ4yd8URaEu_H_rorFQxpVJ5XedpWFeR7g7ea6GaNbLerQkntpMVUEE8OPkiHDAKgBEr_%22%2C%22fref%22%3A%22mentions%22%7D" href="https://web.facebook.com/pages/Marcel-%C5%81ozi%C5%84ski/195639477249878?__tn__=K-R&eid=ARB4jZpfFueiZ4yd8URaEu_H_rorFQxpVJ5XedpWFeR7g7ea6GaNbLerQkntpMVUEE8OPkiHDAKgBEr_&fref=mentions&__xts__%5B0%5D=68.ARBXE-Y4ebTpHY8ydejbJE4OapM72cTkJjyEhFhfptLTEGGHkrD8zZjqS1IwDf8dscN_KQCqfheLo6dCmUIonSUnjAGtPd4I4PvwdMBfHQgfTraMECMKXPjJWVQE_gMYKIsjhXtRsGNE1w3gJF3LyFRnLmgsppuxQuvmNwEKGR9nt9l1x4rKMdaVbXMDaaNgyuEsihxBD8o_tdicEQ" style="color: #385898; cursor: pointer; font-family: inherit; text-decoration: none;">Marcel Łoziński</a> (18 marca 2017)<br /><a data-ft="{"tn":"-U"}" data-lynx-mode="origin" href="https://l.facebook.com/l.php?u=http%3A%2F%2Fninateka.pl%2Ffilm%2Fmarcel-lozinski-wtedy-teraz-polska-szkola-dokumentu%3Ffbclid%3DIwAR0sPBbjueKzGIisugldJgi6Tu5ly7fNxkwl27WMikVsYMfGvisbFX0ajwE&h=AT2KBbVVgiiRgqRI-UsymcK39XtdkI1bhXRvgCqUGh3IAtn5q18Ntseq9THzhDZmX7h_jEeecUIeZ9qFmfVoo_6RZEKp0bMXPBgBR79ngXJOXVd9LvvHosQ_NwWurAwTrG_iXpMaQOT0p3u3htN9uWwgBpaaKveXfCiaRefUQ_VKm04OykP8XfrsU8aB-fDbH-jMOKpAD2WOipjsPUIJg844n9wS60BA-4VwYesVKPOZbvJYv08p-FOTwFOfGAGyDb9OEk4QKlkbJKe8vINc7ps0NpHul19gCKu_wUpaK8naYpSfXXGIPA9iGW7FWNdXRwJoKKzyHymhhYkHu9DI2CVTXswMzskDn_jRAo4dt3iUXdWdOnKOwSCsRU1PvhFXVZ06gPs41uQfChwdi7KWyDz26xhcw0YnO2ya1DqTA58NMIysgp2MpRQ2yjyqyajNZkXS7jWIDbdRt40" rel="noopener nofollow" style="color: #385898; cursor: pointer; font-family: inherit; text-decoration: none;" target="_blank">http://ninateka.pl/…/marcel-lozinski-wtedy-teraz-polska-szk…</a></div>
<div style="font-family: inherit; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<a class="profileLink" data-hovercard-prefer-more-content-show="1" data-hovercard="/ajax/hovercard/user.php?id=100007894503245&extragetparams=%7B%22__tn__%22%3A%22%2CdK-R-R%22%2C%22eid%22%3A%22ARCyIRULtzWlgG4tbtLq4ZzJzZrDRi81rzL9P527COedporxpdtxO5kRCFEV7ab1-U5WXtlHi_1zSIyU%22%2C%22fref%22%3A%22mentions%22%7D" href="https://web.facebook.com/pawel.lozinski.35?__tn__=K-R&eid=ARCyIRULtzWlgG4tbtLq4ZzJzZrDRi81rzL9P527COedporxpdtxO5kRCFEV7ab1-U5WXtlHi_1zSIyU&fref=mentions&__xts__%5B0%5D=68.ARBXE-Y4ebTpHY8ydejbJE4OapM72cTkJjyEhFhfptLTEGGHkrD8zZjqS1IwDf8dscN_KQCqfheLo6dCmUIonSUnjAGtPd4I4PvwdMBfHQgfTraMECMKXPjJWVQE_gMYKIsjhXtRsGNE1w3gJF3LyFRnLmgsppuxQuvmNwEKGR9nt9l1x4rKMdaVbXMDaaNgyuEsihxBD8o_tdicEQ" style="color: #385898; cursor: pointer; font-family: inherit; text-decoration: none;" title="Paweł Łoziński">Paweł Łoziński</a> (8 kwietnia 2017)<br /><a data-ft="{"tn":"-U"}" data-lynx-mode="origin" href="https://l.facebook.com/l.php?u=http%3A%2F%2Fninateka.pl%2Ffilm%2Fpawel-lozinski-wtedy-teraz-polska-szkola-dokumentu%3Ffbclid%3DIwAR1xS1i3Lps-WlRAEk3PECshb5aNogVxN-O3DloQrOjmb9mbMp5C18pRETY&h=AT2RCtKskNpjyFmBfeMX7o6jX2WGeOxbV73ID6kcwid24epz7_bJvhKj2BTqJS-PRETdpjKJ4-awjd5ZuX3j0k8HykB3kGN_lVCtMkYy1TaMwGndpAKE5UtP_jLSLuNt2T3yeKXpnqBlSk87iyrqObMy3PkWstlAXDXhPmylE9-UWmEmXbFpWx4PqSvWlKTQbGHRLT3LhFyFQ88WVqoQOBT7toN_wvvwa5JUpY1n5glFFdCfgTGKN9sSaCR6L3IgEfx8_MTRvd7Gr73Fuev6LALVYSvOwfaxATVREilkoROG7-2UCf434fzli3047WhrCJ8lLsXpweyz_rSaPg537DaaHjxbXF4dv81OAHUlZVc8-8Z3USMqKdsYahQZ-GlqBQ2i9WndmVLongdI4746OArsJEdoy1cjdIOaSga6Zl-10E7vu8QvG13REDSKyWrvYgcA7YT9kQaaixk" rel="noopener nofollow" style="color: #385898; cursor: pointer; font-family: inherit; text-decoration: none;" target="_blank">http://ninateka.pl/…/pawel-lozinski-wtedy-teraz-polska-szko…</a></div>
<div style="font-family: inherit; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<a class="profileLink" data-hovercard-prefer-more-content-show="1" data-hovercard="/ajax/hovercard/user.php?id=806477402&extragetparams=%7B%22__tn__%22%3A%22%2CdK-R-R%22%2C%22eid%22%3A%22ARDmYLrEBhPKmc-7Bdb-kF9IBpJzR7-EgFX0GLdmkHHFsFw54UIvspom4hxT8C3xEnOUAQnEb8GwsjwV%22%2C%22fref%22%3A%22mentions%22%7D" href="https://web.facebook.com/andrzej.titkow?__tn__=K-R&eid=ARDmYLrEBhPKmc-7Bdb-kF9IBpJzR7-EgFX0GLdmkHHFsFw54UIvspom4hxT8C3xEnOUAQnEb8GwsjwV&fref=mentions&__xts__%5B0%5D=68.ARBXE-Y4ebTpHY8ydejbJE4OapM72cTkJjyEhFhfptLTEGGHkrD8zZjqS1IwDf8dscN_KQCqfheLo6dCmUIonSUnjAGtPd4I4PvwdMBfHQgfTraMECMKXPjJWVQE_gMYKIsjhXtRsGNE1w3gJF3LyFRnLmgsppuxQuvmNwEKGR9nt9l1x4rKMdaVbXMDaaNgyuEsihxBD8o_tdicEQ" style="color: #385898; cursor: pointer; font-family: inherit; text-decoration: none;" title="Andrzej Titkow">Andrzej Titkow</a> (13 maja 2017)<br /><a data-ft="{"tn":"-U"}" data-lynx-mode="origin" href="https://l.facebook.com/l.php?u=http%3A%2F%2Fninateka.pl%2Ffilm%2Fandrzej-titkow-wtedy-teraz-polska-szkola-dokumentu%3Ffbclid%3DIwAR1ymTPcjn8Zk0qOieY3ceEXW1kzY7E1AwjhkWMn-baZHZT4nTrg6DkK09w&h=AT3jH93wWnsTEU_g-fA45XmvyZquzihHXdOYXVXCuq75xiZ8a62KkHg13Atl5GExxGJTYzBGh34oqPAvQhaQZkItJhnJmeJOihnSoiwXRpjTxuxqxGizDDYW2-XBGEkwm_UWeyCKWEsJpfyPrLwP9_MBWwbh4tCEoQCmDHk5Ak3TTA4VzxPOmGELOrM-YygiowX1afIkbmr4iGmJIsIj_n8YgB3ioj2FwKuVOrGs_TtAq1aAiHBsOWkTHwUlAxdT9wDsU1yYsVRNPvKEuK27ZcJCVQgX-aNmAlBeJhq7dbXDifAyhFwgqpgKMmywExVOszSE9Em7Ep8IUy7G9ZYxm7Q2zAswuyU3XoSWCo652P9syhDq85mX-Ze9j3pdcxRNjLQlzdRKb9J5mtaGFtf7ozw1GLNmDhbtc6G70ctg_uGuaOR35rzMs3LGkxigPZeU-fqRC5ToTVwXsBE" rel="noopener nofollow" style="color: #385898; cursor: pointer; font-family: inherit; text-decoration: none;" target="_blank">http://ninateka.pl/…/andrzej-titkow-wtedy-teraz-polska-szko…</a></div>
<div style="font-family: inherit; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Władysław Ślesicki [goście: <a class="profileLink" data-hovercard-prefer-more-content-show="1" data-hovercard="/ajax/hovercard/user.php?id=1155071091&extragetparams=%7B%22__tn__%22%3A%22%2CdK-R-R%22%2C%22eid%22%3A%22ARC5BSqqh6v86nEzIr5t37B7uSwfstMQkXpV0jTFXjKu2cZwqoDHJnjrpyhC8sta4mSAWG4_j1s8qKOl%22%2C%22fref%22%3A%22mentions%22%7D" href="https://web.facebook.com/adam.slesicki?__tn__=K-R&eid=ARC5BSqqh6v86nEzIr5t37B7uSwfstMQkXpV0jTFXjKu2cZwqoDHJnjrpyhC8sta4mSAWG4_j1s8qKOl&fref=mentions&__xts__%5B0%5D=68.ARBXE-Y4ebTpHY8ydejbJE4OapM72cTkJjyEhFhfptLTEGGHkrD8zZjqS1IwDf8dscN_KQCqfheLo6dCmUIonSUnjAGtPd4I4PvwdMBfHQgfTraMECMKXPjJWVQE_gMYKIsjhXtRsGNE1w3gJF3LyFRnLmgsppuxQuvmNwEKGR9nt9l1x4rKMdaVbXMDaaNgyuEsihxBD8o_tdicEQ" style="color: #385898; cursor: pointer; font-family: inherit; text-decoration: none;" title="Adam Slesicki">Adam Slesicki</a>, Piotr Pławuszewski; zob. też foto poniżej] (25 listopad 2017)<br /><a data-ft="{"tn":"-U"}" data-lynx-mode="origin" href="https://l.facebook.com/l.php?u=http%3A%2F%2Fninateka.pl%2Ffilm%2Fwladyslaw-slesicki-wtedy-teraz-polska-szkola-dokumentu%3Ffbclid%3DIwAR3XZiqG8sWLFyiGntw99PjlNoen0wa27KWRhTtaggmPBempuM6Y7Au05Ho&h=AT1qjU9PreAu68i6kTu-IzdHwfWv85TjE-RMeZm0SwSkx4YqdUdj_uiLo8hGGCaTlnW4zlcM8q0jfRVEeISNcV97rD2179NbNZwU4l8Ejc0Vl6HWEPCYinn6Svk7dzxP5ReMRkQPkTFMCwZ4_A7jXOqx6g5Gzcd8sPMfrJx_8rb-VyQSZRIwwKOR33yIL3lKZeCm4Hvgktd1P9_VsMEgWlmnw8AcpHOx_pChGAssin1QGlPbx7TKXXJz800yWfpYZwOJRbGFyfmoyM8b_-mS8XV_d02U0VCxkZUCfH2MPLsdKTxRLTxfKDPtnDN8svaBsi3-fS4pj_YQLdbRJiL8OOyqM9f0IQn7gwCBD7g-9wZslR9lc7pEgCJPw8NL1_d7iLz4_QBaU-ZiwJBcztVe9eZaoSWQ3d78bvvdshNkWMWVqDo0ykt_XZK_z07eJI0EYK6vpCsFju16fsI" rel="noopener nofollow" style="color: #385898; cursor: pointer; font-family: inherit; text-decoration: none;" target="_blank">http://ninateka.pl/…/wladyslaw-slesicki-wtedy-teraz-polska-…</a></div>
<div style="font-family: inherit; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<a class="profileLink" data-hovercard-prefer-more-content-show="1" data-hovercard="/ajax/hovercard/user.php?id=1190504294&extragetparams=%7B%22__tn__%22%3A%22%2CdK-R-R%22%2C%22eid%22%3A%22ARASsntCloy5rDJjBOIBOT0_FroItsSRrQuKw1S2g3PiqbAMMxZeni3qI8BsOk8UeYO07nkFCAdJGR3Z%22%2C%22fref%22%3A%22mentions%22%7D" href="https://web.facebook.com/maria.zmarzkoczanowicz?__tn__=K-R&eid=ARASsntCloy5rDJjBOIBOT0_FroItsSRrQuKw1S2g3PiqbAMMxZeni3qI8BsOk8UeYO07nkFCAdJGR3Z&fref=mentions&__xts__%5B0%5D=68.ARBXE-Y4ebTpHY8ydejbJE4OapM72cTkJjyEhFhfptLTEGGHkrD8zZjqS1IwDf8dscN_KQCqfheLo6dCmUIonSUnjAGtPd4I4PvwdMBfHQgfTraMECMKXPjJWVQE_gMYKIsjhXtRsGNE1w3gJF3LyFRnLmgsppuxQuvmNwEKGR9nt9l1x4rKMdaVbXMDaaNgyuEsihxBD8o_tdicEQ" style="color: #385898; cursor: pointer; font-family: inherit; text-decoration: none;" title="Maria Zmarz-Koczanowicz">Maria Zmarz-Koczanowicz</a> (11 lutego 2017)<br /><a data-ft="{"tn":"-U"}" data-lynx-mode="origin" href="https://l.facebook.com/l.php?u=http%3A%2F%2Fninateka.pl%2Ffilm%2Fmaria-zmarz-koczanowicz-wtedy-teraz-polska-szkola-dokumentu%3Ffbclid%3DIwAR0aAR3cmyC87B8FN5okxsNfwLzzOCcSpgXDn83McWTY7ebtG703whk-ENA&h=AT19-WHGueNnzc6Isozl_qb0za0O-YfHHBKcz72obr716IamEurpmXO3XxP1ogH27e8lLkgzHKnquQ72vb9Tf03HOa7RZV1df7WIsbCSQa8IQAWNAfy3xZUu6OEuS_p54kyiW-plitJ2qOiUxG0UWm5md3FdRUHthy7BCRaRRYbZUhKYO-fmQmxPEIR79AoKq8MVl90pvDyng6k7o8bBjtzCRvlIV_If6SdRx2pM16uPz9jpetDHcf5TRp9bXcn1csh5ecivADhuo9Ku3z02-zR8dvImPYoJJoF_7GnYf13c6ua-kF7OWK24LMZqxM9k6up8OI89OHc9E2dQCSvEVzELDgh4zA_1jFmzfOd31h65f6aYuNWfs9FdRAdALy22lOkoEqpjsRKIbh3p8_e5EH5jiqvKfuoB6Ah3YN0o_QmXXYmp8gljvjz6QMWLEgV7r5KdKgRN0fie79k" rel="noopener nofollow" style="color: #385898; cursor: pointer; font-family: inherit; text-decoration: none;" target="_blank">http://ninateka.pl/…/maria-zmarz-koczanowicz-wtedy-teraz-po…</a></div>
<div style="font-family: inherit; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"Teraz / Wtedy":</div>
<div style="font-family: inherit; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<a class="profileLink" data-hovercard-prefer-more-content-show="1" data-hovercard="/ajax/hovercard/user.php?id=505735012&extragetparams=%7B%22__tn__%22%3A%22%2CdK-R-R%22%2C%22eid%22%3A%22ARC0zQhe-n38hdVKfH6R2bh8Be4wcJZ1-UvUgq6Kh8qz85ztK2eRf846PDvOQfpbn-qUddb47gVXVdvi%22%2C%22fref%22%3A%22mentions%22%7D" href="https://web.facebook.com/gregory.brzozowski.7?__tn__=K-R&eid=ARC0zQhe-n38hdVKfH6R2bh8Be4wcJZ1-UvUgq6Kh8qz85ztK2eRf846PDvOQfpbn-qUddb47gVXVdvi&fref=mentions&__xts__%5B0%5D=68.ARBXE-Y4ebTpHY8ydejbJE4OapM72cTkJjyEhFhfptLTEGGHkrD8zZjqS1IwDf8dscN_KQCqfheLo6dCmUIonSUnjAGtPd4I4PvwdMBfHQgfTraMECMKXPjJWVQE_gMYKIsjhXtRsGNE1w3gJF3LyFRnLmgsppuxQuvmNwEKGR9nt9l1x4rKMdaVbXMDaaNgyuEsihxBD8o_tdicEQ" style="color: #385898; cursor: pointer; font-family: inherit; text-decoration: none;" title="Gregory Brzozowski">Gregory Brzozowski</a> (16 stycznia 2019)<br /><a data-ft="{"tn":"-U"}" data-lynx-mode="origin" data-lynx-uri="https://l.facebook.com/l.php?u=https%3A%2F%2Fninateka.pl%2Faudio%2Fobcy-na-mojej-kanapie-teraz-wtedy%3Ffbclid%3DIwAR0qu3xMlrCXzX-KC1u9FKisMCSzp5Iv2YcVyr5fW3xBIvyHjSSO4wJBYIo&h=AT3eheW6HHmzFCAbaM3XM1CCraqbdVgR8pVvtyiII3507hhtrxyFqNiqnNYahJTMqBu5oDAeSibwXpQfQLrcOL1gjtxr2zBL0I1-FLGAg73c_5PHIKc1kFJ7xMNlr418g52Xfx-Uhj8xXbQI6vIPK3gWU6s6641-yxmRMgGm7UKOqbxjgQghFaTtWAK4yJXtU5s1CQw1DIbCHaHB-WZ-NIe6j2_BsXRwkHe4kECuyoRNq1MZ6lB3icwQU8mxOAnVN44rvmX4qCOTbztb36MX2jytSVyes6czWqh5QSRCYlNWKWfEfe6x_AkU3E2olAbAMfK0YwZhUbN63ZttACD0liAHw2hDgRAb4B7r2Hsd7dHMm9nenf6smvjM7kn1dM1IgQsBGwNwqNsI7dGTFJffKtoOCfHK1Xuo7xeiAtn1ByCMwYGoXFHchSGYZkUBNbs6rozSuCBOwJ54T1A" href="https://ninateka.pl/audio/obcy-na-mojej-kanapie-teraz-wtedy?fbclid=IwAR0qu3xMlrCXzX-KC1u9FKisMCSzp5Iv2YcVyr5fW3xBIvyHjSSO4wJBYIo" rel="noopener nofollow" style="color: #385898; cursor: pointer; font-family: inherit; text-decoration: none;" target="_blank">https://ninateka.pl/audio/obcy-na-mojej-kanapie-teraz-wtedy</a></div>
<div style="font-family: inherit; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Anna Gawlita / Justyna Mytnik (30 stycznia 2019)<br /><a data-ft="{"tn":"-U"}" data-lynx-mode="origin" data-lynx-uri="https://l.facebook.com/l.php?u=https%3A%2F%2Fninateka.pl%2Faudio%2Fkrzyzoki-figura-jak-zostac-papiezem-teraz-wtedy%3Ffbclid%3DIwAR0NNKGGLqaNfkqWIZJXmXVjyDrFqrYBVwovxWUbO-tW_2dMucH4OIr5ziU&h=AT3ArK07w-chvjIJA-WaQJlVNy3Aksgh-E-jLQhrOWv7tbeW-jYGK7iEJ7m7_S_qISpL8Odg6LRlOTcgDCHKMvvsEZrgCwD1bJTccPuKQLEovOvEJU-2NC-WDhkiDs6oyWHiImkkRfEbbH6-lrd6MgrzclBwI_XLPLFYcm2-ObKAhk0LS1LImJALhZn9rqRYEF6uKkg-Smtbt_mLR_1kd9qAEnbGyCe7z2khm1blxKAyUztp3LQc-KHkAlL98brfDdjR7zVpbnZwns9ADcek_pqlA-mtEfad5y0pPGEfDene6ieexXsA7RrmvNu6GHzsmx-UHpRv25PDF-4mO_CiyBtCZcKCbUvVtteazHnDneHQVI9g0mns6o_1jnlQnIqN6BqynIvP4srxgF7Y0QFLK2p3GIHBgfTikD0O_bEPbSQoJPt8pdNdqblGDgY5h2i8LSctMgPdRVZ3NwE" href="https://ninateka.pl/audio/krzyzoki-figura-jak-zostac-papiezem-teraz-wtedy?fbclid=IwAR0NNKGGLqaNfkqWIZJXmXVjyDrFqrYBVwovxWUbO-tW_2dMucH4OIr5ziU" rel="noopener nofollow" style="color: #385898; cursor: pointer; font-family: inherit; text-decoration: none;" target="_blank">https://ninateka.pl/…/krzyzoki-figura-jak-zostac-papiezem-t…</a></div>
</div>
</div>
Michał Oleszczykhttp://www.blogger.com/profile/11521760881710382872noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1628890885060575296.post-62898214715902107952019-05-27T14:26:00.000+02:002019-05-27T14:26:01.008+02:00Wanda (1970, Loden)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgc0SvHUQJxR8DM_UVHkjxzF5u7EO01j-_oI5rksrs-k2DfV5sy6qeHIjLohjdQaeLzc6wPDnwsehANFBduaSxtUBGksEAEllg7pAB91mpp2CEPCoLAYXyAcDDCfDvRJKovvJd3XMPP628/s1600/29450id_030_w1600.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgc0SvHUQJxR8DM_UVHkjxzF5u7EO01j-_oI5rksrs-k2DfV5sy6qeHIjLohjdQaeLzc6wPDnwsehANFBduaSxtUBGksEAEllg7pAB91mpp2CEPCoLAYXyAcDDCfDvRJKovvJd3XMPP628/s400/29450id_030_w1600.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">W nowym Reaction Shocie na Filmwebie piszę o legendarnym debiucie Barbary Loden, czyli o filmie <i>Wanda</i> z 1970 roku. Zapraszam <a href="https://www.filmweb.pl/fwm/article/Wanda-133271" target="_blank">do lektury</a>. </span></div>
<br /></div>
Michał Oleszczykhttp://www.blogger.com/profile/11521760881710382872noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-1628890885060575296.post-3538081287597496722019-05-27T10:28:00.003+02:002019-05-27T10:28:41.167+02:00Aladyn (2019, Ritchie)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQGGhO4y_fTyzs29v1mtfSMm_Mq3ExxBD25sBgb3KM_nGr8es3BiTqfy2Q921nO36Od_0in8pl7nnqhwl1SOXxeWDy7hhYYjizauglyhVCksvm8Ho9rTN1NTdNLJYNvOwJDBotJ9Axztw/s1600/aladdin_lamp_poster.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1572" data-original-width="1047" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQGGhO4y_fTyzs29v1mtfSMm_Mq3ExxBD25sBgb3KM_nGr8es3BiTqfy2Q921nO36Od_0in8pl7nnqhwl1SOXxeWDy7hhYYjizauglyhVCksvm8Ho9rTN1NTdNLJYNvOwJDBotJ9Axztw/s400/aladdin_lamp_poster.jpg" width="266" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Jedyną korzyścią z wejścia na ekrany nowego ALADYNA -- nominalnie podpisanego przez Guya Ritchiego, ale przypominającego raczej dzieło ziewającego pod nosem algorytmu, który na naszych oczach przekształca wspaniałe animacje Disneya w banalne wizualnie i opowiedziane gorzej od oryginałów blockbustery live-action -- jest to, że przypomniałem sobie na Blu-rayu oryginał Johna Muskera i Rona Clementsa, na którym trzy dekady temu uczyłem się angielskiego (co oznacza czasownik "to genuflect"... odpowie Wam piosenka "Prince Ali"!)</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Nowa wersja jest nudna, przyciężka (128 minut zamiast 87), zredagowana pod kątem politycznej poprawności tak w słowach piosenek (W "Arabian Nights" zamiast "It's barbaric, but hey, it's home!", słyszymy: "It's chaotic, but hey, it's home!"), jak i w ogólnym zarysie fabuły, w którym Dżasmina staje się disneyowskim odpowiednikiem Alexandrii Ocasio-Cortez, Dżafar jest (cokolwiek przystojniejszym od oryginału) Trumpem, a wzorowana na "Let It Go" (skorojona bezwstydnie pod Oscara) piosenka "Speechless" jest manifestem kobiety nie godzącej się na patriarchat (co samo w sobie byłoby super, gdyby nie fakt, że Dżasmina wciąż pozostaje w drugim planie -- cała historia nie została przepracowana pod jej kątem, więc emancypacyjny song jest raczej kurtuazyjnym kwiatkiem do kożucha przypiętym przez, you guessed it, dwóch scenarzystów facetów).</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Mena Massoud jako Aladyn jest poprawny; sceny taneczne to standard High School Musicalowy; bez żadnego wyrazu. Ale kogo najbardziej żal...? Oczywiście najbardziej żal Dżina.</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Dżin z 1992 roku -- nazwany przez historyka animacji Andrew Osmonda "błękitnym esem-floresem tożamościowej kakofonii" -- został co prawda narysowany przez Erika Goldberga, ale o jego osobowości przesądził na zawsze geniusz aktorski użyczającego mu tak głosu, jak i maniakalnej zmiennokształtności, Robina Williamsa. Wskazując na obecne u Dżina jidyszyzmy (jego pierwsze wypowiedziane po wydostaniu się z lampy słowo to "Oy!"), Goldberg podsumował film jako "opowieść o przyjaźni między Arabem i Żydem", co wskazywało na tylko jedną z tysiąca możliwych interpretacji postaci, która zdawała się wcielać cały chaos i radość gęsto zaludnionej fikcji świata Zachodu.</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Jest przecież tak, że na przestrzeni "Aladyna" sprzed lat dwudziestu siedmiu Dżin dokonuje błyskawicznych, sekundowych transformacji w postaci amerykańskiej popkultury, które czasem trwają tak krótko, że wręcz flirtują z podprogowością. Jest więc Dżin: Arnoldem Schwarzeneggerem, Jackiem Nicholsonem i Robertem De Niro; Edem Sullivannem, Groucho Marxem i Arsenio Hallem; wreszcie ociekającym od zielonkawego śluzu Peterem Lorre'em i wielkookim Rodneyem Dangerfieldem. Żadna animacja na świecie przed "Aladynem" nie była tak radośnie, histerycznie niemal intertekstualna -- i żadna nie wpłynęła pod tym względem na późniejszą winkozę "Shreka" i jego potomstwa (winkoza to mój termin: uzależnienie od puszczania oka do widza; wink-wink), jak właśnie ta.</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Najważniejszy był jednak Williams i nadążająca za jego rtęciową hiperinteligencją kreska Goldberga. W nowej wersji mamy napakowanego CGI-mięśniami Willa Smitha, który bawi się dobrze i promieniuje dokładnie takim kumpelskim samozadowoleniem, którego od niego oczekujemy -- ale trudno mówić w przypadku tej roli o błysku geniuszu, jaki rozświetlał wersję Williamsa. Smith jest najjaśniejszym punktem nowego ALADYNA, ale to i tak nie wystarcza. A już numer muzyczny "Friend Like Me", będący w oryginale fajerwerkiem uwolnionej spod wszelkich ograniczeń popkulturowej skojarzeniowości, w wersji nowej jest po prostu karuzelą obrazów, stanowiących blade echo ekscesu A.D. 1992.</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">(Osobnym osiągnięciem starego filmu była pomysłowa koncepcja Latającego Dywanu, który staje się pełnowymiarową, obdarzoną osobowością postacią -- z gracją wyginającą się w locie, ale i przybijającą Dżinowi piątkę frędzlem. Bogato zdobiony Dywan był animowany komputerowo, ale frędzle były rysowane. W wersji nowej oczywiście mamy już tylko CGI, a o Dywanie jako o pełnoprawnej postaci szybko zapominamy.)</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Last but not least: warto pamiętać, że pierwotnie -- kiedy Musker i Clements po raz pierwszy pitchowali pomysł animacji mającej zdyskontować sukces "Małej Syrenki" -- filmowy Aladyn mial być małym chłopcem, którego misją było zadowolenie jego wymagającej matki (był już nawet napisany hit, "Proud of Your Boy"), ale na fali seksualizacji baśni młodzieżowej zapoczątkowanej przez "Błękitną lagunę" (1980) i docierającą do animacji właśnie za sprawą rudowłosej, seksownej Ariel w "Małej syrence" (1989) -- także i Aladyn stał się młodym mężczyzną z wyraźnie rysującym się sześciopakiem i rodzącym płciowym pociągiem do Dżasminy. Matka zniknęła z filmu całkowicie. (Andrew Osmond wskazuje w swojej książce "100 Animated Films", że tego młodszego Aladyna można zobaczyć w ujęciu, w którym śpiewający "Friend Like Me" Dżin przyciska Aladyna wielkim niebieskim kciukiem; poszukajcie i zastopujcie płytę! Ten sam Osmond wskazuje też na nagłe pojawienie się wyrazistej kości policzkowej u Aladyna po pierwszym pocałunku z Dżasminą -- widomy znak męskiego seksapilu zrodzonego dosłownie na naszych oczach.)</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Obecnie żyjemy więc w świecie spłodzonym niejako przez tamtą Ariel i tamtego Aladyna -- ale świat ten okazuje się zaskakująco bezpłciowy. W wersji nowej Massoud jest oczywiście pomyślany jako nastoletni idol, a cały film wypełniony jest "motywacyjnymi" dialogami o wierze w siebie, których nawet dawny Disney nie upychałby do filmu w tak obciążającym nadmiarze. Aladyn i Dżasmina są zarazem dorośli i infantylni; flirtuijący i aseksualni; śmieszkujący i nudni; nawet przejażdżka Dywanem nie sprawia, by z ich oczu posypały się iskry.</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Nowy ALADYN jest tak uładzony, że aż strach, co będzie z KRÓLEM LWEM. Mam wielką nadzieję, że Timon i Pumba nie zaczęli regularnie się kąpać.</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; display: inline; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Moja ocena: 4/10</span></div>
</div>
Michał Oleszczykhttp://www.blogger.com/profile/11521760881710382872noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-1628890885060575296.post-44249305512924561672019-04-23T10:10:00.000+02:002019-04-23T10:10:08.924+02:00List z Greenpointu (2004, Mekas)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhH2ltMTAJfGtD2X19oEjfh2Iqw4lNJytPJUNEVm92UJdzff8tbCLeihpAbw_HY5oZGG-1SLb6b1q-WBkcMPOHeI6L7x5m0KVbNqRV_M82ETct9vRSTrFd4GqjeIGEVCETzay8HRNAalT0/s1600/gree.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="800" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhH2ltMTAJfGtD2X19oEjfh2Iqw4lNJytPJUNEVm92UJdzff8tbCLeihpAbw_HY5oZGG-1SLb6b1q-WBkcMPOHeI6L7x5m0KVbNqRV_M82ETct9vRSTrFd4GqjeIGEVCETzay8HRNAalT0/s320/gree.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px;">
Na <a class="profileLink" data-hovercard-prefer-more-content-show="1" data-hovercard="/ajax/hovercard/application.php?id=5409810948&extragetparams=%7B%22fref%22%3A%22mentions%22%7D" data-lynx-mode="origin" href="https://l.facebook.com/l.php?u=http%3A%2F%2Fmubi.com%2F%3Ffref%3Dmentions%26fbclid%3DIwAR2xVF5NY-1Mu37L7v_RJblVhtj9wMQSsFra8SuZCVgLwPT5Qjryu1G2ex8&h=AT31VYWgZs4M7eJR7_BZwZOm7LWQp_Z_dLZE7bCQWE7s5cJuygHFeAechkoHw4dRMT_tv_A5zCTG5mgWor5ouQY_DgOaRL0VWV4tamVmZBIeZHSlpqzrmK2C7rME-FlaLf7OILpWIgl_uRqsg20xMKRM" rel="noopener nofollow" style="color: #365899; cursor: pointer; font-family: inherit; text-decoration: none;" target="_blank">MUBI</a> jeszcze przez 27 dni dostępny jest piękny LIST Z GREENPOINTU (2004) Jonasa Mekasa, dokumentujący przeprowadzkę reżysera z SoHo (gdzie mieszkał przez 30 lat, kreując najpotężniejsze przebudzenie kina undergroundowego w dziejach) na spokojny Brooklyn, gdzie zaczęła się jego imigrancka przygoda po przyjeździe z Litwy w 1947 roku.</div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Film jest nakręcony na cyfrze, co nadaje mu wygląd zgrzebnego home movie, ale pod względem konstrukcyjnym jest to jeden z bardziej przejmującyc<span class="text_exposed_show" style="display: inline; font-family: inherit;">h portretów wschodnieuropejskiego imigranta w USA. Mekas przygląda się rozmodlonym Polakom w kościele Św. Antoniego z Padwy przy Manhattan Avenue; powoli poznaje okoliczne bary; dokumentuje rozgardiasz przeprowadzki; wyśpiewuje pamiętne słowa "no direction home" z piosenki Dylana; przygląda się erotycznej fascynacji Norą Jones w oczach swego przyjaciela aktora Benna Northovera -- wszystko to jakby rozpamiętywał zamknięte rozdziały swego życia (religię, wspólnotowość awangardy, możliwość erotycznego podboju). Sekwencja żegnania się z mieszkaniem w SoHo jest jedną z piękniejszych, jakie widziałem, jeśli idzie o portretowanie niemożności rozstania się z miejscem tuż przed opuszczeniem go na zawsze.</span></div>
<div class="text_exposed_show" style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; display: inline; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px;">
<div style="font-family: inherit; margin-bottom: 6px;">
Tło dźwiękowe tworzą polskie pieśni religijne płynące z wnętrza kościoła, jazz grany w radio, śpiew samego Mekasa, a w końcu: doniesienia o wojnie irackiej, przypominające Mekasowi, że Ameryka do której przyjechał w powojennym entuzjazmie jako do krainy wolności -- właśnie się kończy i przemienia w sposób nieodwracalny.</div>
<div style="font-family: inherit; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Wspaniały, melancholijny szkicownik starca jednocześnie wykorzenionego i tulącego się do nowej ziemi, która przygarnęła go i pozwoliła na zrealizowanie potencjału. Polecam.</div>
</div>
</div>
Michał Oleszczykhttp://www.blogger.com/profile/11521760881710382872noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-1628890885060575296.post-42989824977407497282019-04-07T19:20:00.001+02:002019-04-07T19:20:53.974+02:00Kilka uwag o dramaturgii "Romy"<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px;">
Kilka refleksji o ROMIE Cuaróna po ponownym obejrzeniu filmu; tym razem od strony dramaturgii/scenariusza:</div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
-- Jest to rzadki przypadek filmu z niemal całkowicie bierną bohaterką, obecną w niemal każdej scenie.</div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
-- Cleo (Yalitza Aparicio) przez większość filmu nie podejmuje działań mających na celu zmianę jej sytuacji życiowej. Wyjątkiem jest wyraźne nakreślenie jej motywacji jako zakochanej dziewczyny, biegnącej do telefonu na początku filmu na wieść, że dzwoni jej ukochany imieniem Fermin. Drugim aktywnym działaniem Cleo będzie próba odnalezienia Fermina w slumsach (zakończona ostatecznym, agresywnym odrzuceniem przez mężczyznę). Trzecim aktem sprawczym będzie uratowanie dzieci swoich pracodawców po tym, jak porwie je morska fala. Poza tymi przejawami inicjatywy, Cleo jest niemal we wszystkich scenach bierna; głównie wykonuje prośby innych postaci (pracodawców, dzieci pracodawców, lekarzy, etc.)</div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
-- Jak błyskotliwie zauważył <a class="profileLink" data-hovercard-prefer-more-content-show="1" data-hovercard="/ajax/hovercard/user.php?id=100010047223632&extragetparams=%7B%22__tn__%22%3A%22%2CdK-R-R%22%2C%22eid%22%3A%22ARD2NGoUZ7tiDcoVORVbJI4GYKuitH1n4G7XDomw6by3_-9oOe3wS2ZI8dfpYGFCjWKF9v4wIjLpaY9d%22%2C%22fref%22%3A%22mentions%22%7D" href="https://www.facebook.com/profile.php?id=100010047223632&__tn__=K-R&eid=ARD2NGoUZ7tiDcoVORVbJI4GYKuitH1n4G7XDomw6by3_-9oOe3wS2ZI8dfpYGFCjWKF9v4wIjLpaY9d&fref=mentions&__xts__%5B0%5D=68.ARAQB5zeQUZymRnFcctkMGyL9Qd1ENVTlWW1h2K7IGPWeJOmpD0v0_xUuw9RNhLjqBSVxETqouJjPuiXpGZJ67uHdfE5Q2D02bLlwNY1CeWx_E7FbzZHEXeWRca_UgBrVmKgNhjxje6VAOo-Oop_n_Te8vwZuCmAJpqbHgSS_-8W6nz1bTnE-b4ZBzrARLiGKRDm-Nj5dNfCaQ" style="color: #365899; cursor: pointer; font-family: inherit; text-decoration: none;">Szymon Pawletko</a>, uczestniczący w moich zajęciach <a class="profileLink" data-hovercard-prefer-more-content-show="1" data-hovercard="/ajax/hovercard/group.php?id=131067924277039&extragetparams=%7B%22fref%22%3A%22mentions%22%7D" href="https://www.facebook.com/groups/131067924277039/?fref=mentions&__xts__%5B0%5D=68.ARAQB5zeQUZymRnFcctkMGyL9Qd1ENVTlWW1h2K7IGPWeJOmpD0v0_xUuw9RNhLjqBSVxETqouJjPuiXpGZJ67uHdfE5Q2D02bLlwNY1CeWx_E7FbzZHEXeWRca_UgBrVmKgNhjxje6VAOo-Oop_n_Te8vwZuCmAJpqbHgSS_-8W6nz1bTnE-b4ZBzrARLiGKRDm-Nj5dNfCaQ&__tn__=K-R" style="color: #365899; cursor: pointer; font-family: inherit; text-decoration: none;">Warsztaty krytyki filmowej i nowomedialnej GSF</a>, właściwym protagonistą scenariusza jest Sofia (Marina de Tavira), której obecność jest wszakże celowo marginalizowana przez Cuaróna. To jej podróż od zdradzanej i zazdrosnej żony, poprzez przeżywającą załamanie kobietę (desperackie przytulenie się do męża przed jego wyjazdem w delegację, z którego mąż się uwalnia jak od gestu natrętnego; dwukrotne przeniesienie agresji wywołanej napięciem w małżeństwie na osobę Cleo), aż do kobiety biorącej los w swoje ręce i decydującej się na życie samodzielne -- ta podróż de facto kształtuje dramaturgię filmu i pośrednio wpływa na los Cleo.</div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
-- Relacja Cleo i Fermina od początku kreślona jest asymetrycznie; tj. Cuarón przygotowuje nas na tchórzliwe (a potem agresywne) odejście Fermina. Na początku to Cleo biegnie, by odebrać telefon on Fermina. Kiedy Fermin przychodzi ze swym kolegą do baru, z którego razem odbierają Cleo i Adelę przed wyjściem do kina, tylko chłopak Adeli wita się z nią w miarę czule i rozbraja napięcie dowcipem. Fermin stoi w lekkim oddaleniu; nie rusza za Cleo, kiedy ta wychodzi z baru; zamiast tego rzuca się na niedopitą przez nią colę w sposób łapczywy i cwaniacki. Po tym, kiedy Fermin i Cleo decydują się na seks zamiast kina, Cuarón włącza do filmu pierwszy z (wielu!) lekko surrealistycznych wtrętów, tj scenę, w której Fermin ćwiczy samurajski fechtunek za pomocą drążka od zasłony prysznicowej. Poprzez pozbawienie tej sceny czytelnej introdukcji (nie widzimy wchodzenia pary do mieszkania; nie wiemy jeszcze, że Cleo leży w łóżku jako widz popisu), a także poprzez całkowite obnażenie ciała Fermina (rzadki w kinie głównego nurtu męski full frontal), Cuarón uwydatnia absurdalny charakter tego teatru sztuk walki (dodatkowego kontrastu dostarcza zderzenie japońskiej kultury z miejscem akcji filmu).</div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
-- Scena porzucenia Cleo przez Fermina w kinie, podobnie jak wszystkie pozostałe kulminacje (scena na plaży, scena porodu, scena w salonie meblarskim) jest filmowana w jednym ujęciu i ważny jest w niej upływ czasu. Cuarón osadza scenę w kinie pod koniec seansu wojennej przygodówki z Terrym-Thomasem, ale rozmywa obraz wyświetlanego filmu, skupiając ostrość na pierwszym planie, czyli na sylwetkach Cleo i Fermina. Film w filmie dostarcza dźwiękowej ilustracji dla sytuacji Cleo: kiedy staje się jasne, że Fermin nie wróci z toalety, na ścieżce dźwiękowej dostajemy odgłos pikującego samolotu (jedna z wielu katastrof i wypadków w tym filmie: będzie jeszcze pożar, trzęsienie ziemi, rozbity kufel w noc sylwestrową).</div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
-- Cuaron kilkakrotnie używa scen dialogowych, by pokazać relacje władzy między ludźmi, gdzie jedna strona ma odebrany głos. W trakcie sceny przepytywania ciężarnej Cleo przez ginekolożkę, Cleo w swym zawstydzeniu nie odpowiada na wiele z zadanych pytań -- co nie przeszkadza lekarce odpowiedzieć za nią i wpisać spodziewanych odpowiedzi do formularza. Podobnie w scenie, w której Sofia podpowiada dzieciom, co powinny wpisać do listów kierowanych do nieobecnego ojca ("Tęsknimy za tobą, tatusiu"), tak by uczynić te listy narzędziem swojej emocjonalnej rozgrywki z wiarołomnym małżonkiem. (Zgrabnym zagraniem jest dodanie niezadowolenia Sofii w momencie, kiedy nie znajduje w listach dzieci "zamówionej" frazy i jej córeczka musi się tłumaczyć z "niedopatrzenia").</div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
-- W całym filmie subtelnie nawiązuje się do politycznych napięć trawiących Meksyk na przełomie lat 60 i 70. Cuarón robi to bardzo sprytnie: zagęszczając ciężar kolejnych aluzji. Zaczyna się od opowieści dziecka o zastrzeleniu studenta za rzucenia balonika z wodą (opowieść, której można nie dać wiary); potem jest telewizyjny program satyryczny, z którego śmieje się cała rodzina, ale którego tematem są społeczne napięcia; potem coraz częściej powtarza się aluzje do protestów i do konfliktów o ziemię; aż do momentu, kiedy widzimy uzbrojonych policjantów, słyszymy prezydencką propagandę kierowaną do szkolonych na gromicieli strajków cywili; a w końcu -- widzimy nikogo innego jak Fermina z pistoletem wycelowanym w matkę Sofii (oszczędzającego ją ze względu na skrawek litości, jaki ma dla Cleo).</div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
-- Jest tu dużo scen zbiorowych, w których postaci trzecioplanowe nie są przesadnie indywidualizowane, ale których klasowy wymiar zostaje podkreślony (zamożne Amerykanki instruujące swoje dzieci w trakcie pożaru pola, by "gasiły dla zabawy tylko małe ogniska"; matka upominająca córkę po angielsku, że mini jest niestosownym strojem na taki wyjazd; grupa z klasy średniej słuchająca ześwietczonej ewangelii w postaci soundtracku z "Jesus Christ Superstar" w scenie Sylwestra 1970/71).</div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
-- Zaskakująco często Cuarón wprowadza (zwłaszcza w trzeciej czwartej filmu) zabiegi inscenizacyjne odrealniające sytuacje i nadające im lekko baśniowy charakter. W scenie pożaru mieszają się ze sobą mały astronauta Paco, bogate blond-Amerykanki z kieliszkami szampana, norweski odpowiednik Chochoła śpiewający nietłumaczoną w napisach pieśń; etc. Takie sceny, jak człowiek wystrzeliwany z działa na jarmarku; wmontowany bez ostrzeżenia fragment filmu sci-fi pt. MAROONED; umieszczenie jednej ze scen pod wielkim gipsowym krabem; filmowanie schodów do piwnicy w hacjendzie jakby były niekończącymi się schodami z disnejowskiego zamku -- to wszystko wykrzywia realistyczny świat tego filmu w stronę wizualnej poezji, która zwłaszcza w scenie pożaru osiąga (chyba jednak pretensjonalne) apogeum.</div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
-- Ostatnia scena filmu jest bliźniacza z pierwszą; znowu widzimy Cleo przy obowiązkach domowych. W międzyczasie jednak przeszła przez ogrom porzucenia, lęku i cierpienia. Moment, w którym na plaży wyznaje najbardziej wstydliwą myśli ("Nie chciałam tego dziecka") i nie spotyka się z ocena, jest momentem kluczowym -- słucha jej bowiem kobieta, która sama dopiero niedawno postanowiła zawalczyć o siebie i która może zaoferować jej empatię.</div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
To tylko garść uwag, jakie narzuciły mi się dziś po warsztatach przeprowadzonych w <a class="profileLink" data-hovercard-prefer-more-content-show="1" data-hovercard="/ajax/hovercard/page.php?id=135514959902836&extragetparams=%7B%22__tn__%22%3A%22%2CdK-R-R%22%2C%22eid%22%3A%22ARAR9VCzfhcrtLabaxhl0IM7RszNYT3aDkddv2X9D69-W10PSAf637hfv2E0Brzl9iYWrDmeREK0DVVY%22%2C%22fref%22%3A%22mentions%22%7D" href="https://www.facebook.com/GdynskaSzkolaFilmowa/?__xts__%5B0%5D=68.ARAEidIpeLdqpjTjRRJrI1yDLnaaP3raDPMVvd4COgWHRKQ9kJP5cMeMtdA9BoZh_AEqgEvBUt9F-ntIusyWr2lx_Guul6aBgeKuBqdWhJBM4ovYPc2lxPD-zhsJTX180wHN746PuRqL987EzHKdR9VqEHSU5DecbsgbRwmseRgoBIagUVBSk-YkE_DhbtkVQy_H4cAYnlR6Vg&__xts__%5B1%5D=68.ARAQB5zeQUZymRnFcctkMGyL9Qd1ENVTlWW1h2K7IGPWeJOmpD0v0_xUuw9RNhLjqBSVxETqouJjPuiXpGZJ67uHdfE5Q2D02bLlwNY1CeWx_E7FbzZHEXeWRca_UgBrVmKgNhjxje6VAOo-Oop_n_Te8vwZuCmAJpqbHgSS_-8W6nz1bTnE-b4ZBzrARLiGKRDm-Nj5dNfCaQ&__tn__=K-R&eid=ARAR9VCzfhcrtLabaxhl0IM7RszNYT3aDkddv2X9D69-W10PSAf637hfv2E0Brzl9iYWrDmeREK0DVVY&fref=mentions" style="color: #365899; cursor: pointer; font-family: inherit; text-decoration: none;">Gdyńska Szkoła Filmowa</a>. Może będą dla kogoś interesujące.</div>
</div>
Michał Oleszczykhttp://www.blogger.com/profile/11521760881710382872noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-1628890885060575296.post-41483407360976142842019-04-02T11:56:00.002+02:002019-04-02T11:56:28.950+02:00Dumbo (2019, Burton)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiy_DAwEJFzQLRPrIxWoev2tMEHL8LTuXxEiggQzq2Pc_HbVMNzAPhHh9NIHBi0OE88W3qAt4Fk1yKumt5T63uxNaOpMoSUPYesSs3T4FoCkpg8RBGOhLVPRFKBt2afGkJnapnf7tDRTzU/s1600/dumbo.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="661" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiy_DAwEJFzQLRPrIxWoev2tMEHL8LTuXxEiggQzq2Pc_HbVMNzAPhHh9NIHBi0OE88W3qAt4Fk1yKumt5T63uxNaOpMoSUPYesSs3T4FoCkpg8RBGOhLVPRFKBt2afGkJnapnf7tDRTzU/s400/dumbo.jpg" width="275" /></a></div>
<br />
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px;">
Mit założycielski twórczości Tima Burtona to oczywiście odrzucenie go przez wytwórnię Disneya jako twórcy zbyt mrocznego i makabrycznego. Najnowszy film reżysera, DUMBO, stanowi symboliczne ukoronowanie kariery -- w tym sensie, że oto Burton nakręcił nową wersję jednej z "klasycznych" animacji studia.</div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Tak oto, z poetyckiego goth-nerda, zszywającego makabryczne laleczki i ożywiającego (przynajmniej w wyobraźni) martwe psiaki w piwnicy sytej suburbii kalifornijskiej, stał się Burton faktycznym sternikiem wielkiego Disneyowskiego rebootu. Koło się zamknęło; szewczyk stał się królem, a Święty Mikołaj abdykował z pozycji hegemona na rzecz wychudzonego emo-truposza z poezją w gnijącym sercu.</div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Tyle tylko, że DUMBO to reboot fatalny. Pozbawiony życia, zabalsamowany w ciemnych brązach fejkowej patyny i syntetycznej nostalgii. Nie od dziś wiadomo, że podstawowe źródełko napięć w twórczości Burtona -- celebracja odmieńca na przekór mieszczuchom, od EDWARDA NOŻYCORĘKIEGO po BATMANY -- najzwyczajniej wyschło. Albo inaczej: tryumf Burtona okazał się tak totalny; jego genialna wizja przebudowała popkulturę pod kątem celebracji artysty-odludka tak całkowicie i gruntownie, że niejako sam Burton nie nadążył i od pewnego momentu mógł już tylko się powtarzać -- jak porysowana płyta na pokrytym sztuczną pajęczyną patefonie, grającym wciąż te same cmentarne sarabandy Danny'ego Elfmana.</div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Jeśli po dwóch nieudanych ALICJACH ktoś potrzebował więcej dowodów, DUMBO przypieczętowuje sprawę. Burton bierze na warsztat opowieść o wielkouchym słoniku-wyrzutku i po raz pierwszy chyba portretuje swego ukochanego nerda jako istotę absolutnie bezbronną i niemą (wielkie oczy Dumbo, kojarzące się z WIELKIMI OCZAMI z biopiku sprzed kilku lat, są jak dwa oceany błękitnej nadwrażliwości). Co więcej, ten noworodek jest już w punkcie wyjścia sędziwy: fotorealizm animacji komputerowej wymazuje gładkość rysunkowego Dumbo i czyni zen niepokojącego puer-senexa. Żadna z postaci ludzkich nie jest interesująca, a największą stratą jest obecność Michaela Keatona, z którym trzydzieści lat temu Burton dokonał cudów energicznego nekro-stand-upu w SOKU Z ŻUKA, a który tutaj dosłownie przesypia cały film (chwilami nie wygląda nawet jak Keaton; można go całkiem dosłownie przegapić.)</div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Burton zasiadł w końcu na disnejowskim tronie, ale -- być może ze zziajania prowadzącą doń, heroiczną wędrówką -- najzwyczajniej na tym tronie usnął. Jego najnowszy film jest zrobiony na autopilocie -- a w akcie kapitulacji przed współczesnością dorzuca ekologiczny finał, który wygląda na doklejony po niewczasie; tak jakby Burton dopiero w połowie zdjęć zorientował się, że nasz stosunek do cyrkowej tresury zwierząt jednak się zmienił od 1941 roku do dziś.</div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Jednocześnie, co zakrawa na ostateczną ironię, ten DUMBO jest ledwie jednym z serii live-action rebootów, grzebiących pod zwałami terabajtów tę samą sztukę odręcznego rysunku i jego ożywiania, którą sam Disney wypromował na skalę globalną. Nie stanowi awangardy, tylko skostniały mainstream. Zaraz dostaniemy ALADYNA i KRÓLA LWA, a maszyna do recyklingu dopiero się rozkręca. Już boję się, kto dostanie do reżyserowania BAMBI.</div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Trzymam kciuki, by Burton po ocknięciu się z drzemki zszedł ze złotego tronu, zaszył się w piwnicy i nakręcił znów film za niewielki budżet i z pasją właściwą bohaterowi jego arcydzieła pt. ED WOOD. True nerd never dies.</div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; display: inline; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; margin-top: 6px;">
Ocena: 4/10</div>
</div>
Michał Oleszczykhttp://www.blogger.com/profile/11521760881710382872noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-1628890885060575296.post-26772295174093877822019-02-14T22:36:00.001+01:002019-02-14T22:36:25.608+01:00Kochankowie (2009, Gray)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwMSsNxM-pjdi-1Zt4qORJOyovlQc5av0ZIrTfPtcY8RxQB4U__H6YDTzMe855qIsNrpc45_tL98SCwyapio5eCzaqSOFdJv94tolB7BRilZO4ZRzimIL_Z5Pl8d3HiV1gu84AxPXCJ90/s1600/TWO+LOVERS+-+Still+1.jpg-e1455643847579.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="444" data-original-width="1227" height="228" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwMSsNxM-pjdi-1Zt4qORJOyovlQc5av0ZIrTfPtcY8RxQB4U__H6YDTzMe855qIsNrpc45_tL98SCwyapio5eCzaqSOFdJv94tolB7BRilZO4ZRzimIL_Z5Pl8d3HiV1gu84AxPXCJ90/s640/TWO+LOVERS+-+Still+1.jpg-e1455643847579.jpeg" width="640" /></a></div>
<br />
W nowym Reaction Shocie na Filmwebie piszę o Kochankach (2009) Jamesa Graya. Zapraszam <a href="https://www.filmweb.pl/fwm/article/Kochankowie-131856?fbclid=IwAR2heof3BH8x8Sjbetuwvcs0-VfiMiTTrRY_wFXAwIGpKlq6zo_UreoFsJg" target="_blank">do lektury</a>.</div>
Michał Oleszczykhttp://www.blogger.com/profile/11521760881710382872noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-1628890885060575296.post-35453381031874909622019-02-14T09:56:00.003+01:002019-02-14T10:07:30.647+01:00Green Book (2018, Farrelly)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhnhFUbouvo9zvfmLsuW56GVk-4c5ud0Fe4wNGz7-IGCTAyStyFtKoCNtBm2ifVM0M6lHjkzqWm62es_4TTMoYzIgIUNSlwi3uXg4Dx65JSAL0nzM3avglk0RhwyDapvI-ZUhdb9CV_lCc/s1600/greenbook-main_ec731aa586.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="815" data-original-width="1104" height="295" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhnhFUbouvo9zvfmLsuW56GVk-4c5ud0Fe4wNGz7-IGCTAyStyFtKoCNtBm2ifVM0M6lHjkzqWm62es_4TTMoYzIgIUNSlwi3uXg4Dx65JSAL0nzM3avglk0RhwyDapvI-ZUhdb9CV_lCc/s400/greenbook-main_ec731aa586.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div style="color: #1d2129; margin-bottom: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Kilka myśli wokół GREEN BOOK.</span></div>
<div style="color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">It's a long walk, but walk with me.</span></div>
<div style="color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">(1) Jeśli jeszcze raz usłyszę, że to "wielka niespodzianka", że Peter Farrelly potrafi reżyserować, a przecież wcześniej zrobił GŁUPIEGO I GŁUPSZEGO (a nawet SPOSÓB NA BLONDYNKĘ!), zacznę ciskać w ludzi egzemplarzami DVD z GŁUPIM I GŁUPSZYM i ze SPOSOBEM NA BLONDYNKĘ. Dlaczego...? Bo są to świetnie wyreżyserowane filmy; klasyki gatunku gross-out comedy (komedii obrzydliwości), pokazujące że Farrelly i jego brat Bobby jak nikt inny odrobili lekcję amerykańskiego slapsticku spod znaku Keatona, Lloyda i The Three Stooges (nic dziwnego, że zrealizowali współczesną wersję przygód tych ostatnich!). Co więcej, SKAZANI NA SIEBIE oraz DZIEWCZYNA MOICH KOSZMARÓW (oba Farrellych) należą do najlepszych ekranowych komedii lat 2000-ych.</span></div>
<div style="color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Więc nie: nie jest niespodzianką, że Farrelly potrafi reżyserować; że ma dobry timing; że wie, jak poskładać scenę tak, by wydoić z niej maksimum komediowej możliwości. Facet jest, do licha, jednym z fachurów pod tym względem. Tylko dlatego, że film nazywał się GŁUPI I GŁUPSZY, nie znaczy, że był głupi. Przypomnę, że dwóch wybitnych aktorów -- Jeff Daniels i Jim Carrey -- stworzyło tam role w sposób nieustraszony nurkujące do najbardziej infantylnych odruchów i atawizmów, a zarazem role mistrzowskie pod względem timingu, tonu i niekwestionowanego ciepła między parą Filp-i-Flap-oidalnych głupków.</span></div>
<div style="color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">[Dla nieprzekonanych: swego czasu Bożena Janicka wystawiła filmowi „5” w tabelce Dziewięciu Gniewnych w dawnym „Filmie” i zażarcie broniła go na łamach „Kina” i na falach ówczesnego Radia Bis. Chwała Pani Bożenie.]</span></div>
<div style="color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">(2) GREEN BOOK jest bardzo dobrze wyreżyserowanym filmem. Ma znakomitych aktorów: Viggo Mortensen i Mahershala Ali dają z siebie wszystko. Świetnie dobrane tło muzyczne. Perfekcyjny montaż, który sprawia, że każda pauza i każde uderzenie muzyki; każde przydepnięcie pedału gazu przez Mortensena i każdy moment narracyjnego spokoju pracują jak jedna wielka, dobrze naoliwiona maszyna. Jest to wybitny crowd-pleaser; film grający na uczuciach widza jak Mozart grywał na klawesynie. Można się z tego filmu uczyć scenariopisarstwa, mechanizmów przemiany bohatera, aktorstwa -- i nie tylko.</span></div>
<div style="color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">(3) Nie zmienia to faktu, że jest to film bardzo problematyczny, o czym z jakiegoś powodu mało kto u nas pisze. A jako że w sprawie wypowiedział się właśnie prezes szacownej organizacji, jaką jest NCAAP (założona 110 lat temu i mająca zasługi w walce o zaprzestanie stereotypizacjo postaci czarnoskórych w filmach), to może warto jednak o tym wspomnieć. Otóż Derrick Johnson nazwał ten film 'krokiem w tył' w dziedzinie ukazywania czarnoskórych Amerykanów na ekranie -- i wcale mu się nie dziwię. Film został oparty na autentycznej historii przyjaźni Dona Shirleya i Tony'ego Vallalongi, ale o ile rodzina Vallalongi miała aktywny udział w tworzeniu tej opowieści, rodziny Shirleya nikt o zdanie nie zapytał (jej członkowie nazwali zresztą film "symfonią kłamstwa”). Więcej o oświadczeniu Johnsona tutaj: </span></div>
<div style="color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<a data-ft="{"tn":"-U"}" data-lynx-mode="origin" href="https://l.facebook.com/l.php?u=https%3A%2F%2Fwww.indiewire.com%2F2019%2F02%2Fnaacp-president-slams-green-book-negative-stereotype-oscars-1202043969%2F%3Ffbclid%3DIwAR2Od19yfzc3AfC_T6eoBQJ2YUVeTwnGj7D6qslXNlLOAvwV4dhnkas3WQo&h=AT0UWNHCRywMrnoND15gIM5Mia65zS6bAC-XCGHw-eDWS7ETFEHyymRWsEaOLjoF14WoIYNnjNJCsrPtJAl3exA96CsLnTQYLO_bPusHjk-KvG6CeA5KEPjTpR-8ZGhzO77mGnk-XojqOe9VmkE17RxjbACTUzJrI-9l27SXsMsuU3E" rel="noopener nofollow" style="color: #365899; cursor: pointer; text-decoration: none;" target="_blank"><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">https://www.indiewire.com/…/naacp-president-slams-green-b…/…</span></a></div>
<div style="color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">(4) W swej obecnej formie, film jest opowieścią o tym, że jeśli czarnoskóry Amerykanin *naprawdę* się postara, tzn. jeśli nauczy się grać na pianinie jak wirtuoz i jeśli wyalienuje się z czarnej kultury na tyle, że sam fakt istnienia smażonego kurczaka będzie dla niego niespodzianką -- to wówczas może (może!) biały rasista z Bronxu zaprosi go na świąteczny obiadek, mimo że wcześniej wyrzucał szklanki użyte przez czarnoskórą ekipę remontową. Jest to więc opowieść edukacyjna o wyzbywaniu się rasistowskich uprzedzeń -- trochę jak WOŻĄC MISS DAISY sprzed lat trzydziestu. OK, ale problemem WOŻĄC MISS DAISY, co z perspektywy czasu widać wyraźnie, jest to, że w swoim anty-rasistowskim zacięciu releguje postać czarnoskórą do roli pomocniczej. Nie daje jej własnego życia. Spycha na margines opowieści. Instrumentalizuje jej egzystencję -- tak, by biała postać mogła sobie na koniec pogratulować moralnego wzrostu (podczas gdy postać czarnoskóra zostaje tam, gdzie zaczęła).</span></div>
<div style="color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">(5) W GREEN BOOK jest scena -- świetnie zagrana, zmontowana i wyreżyserowana -- w której postać Tony'ego Lipa, Włocha z klasy robotniczej, uczy spożywania smażonego kurczaka swego pracodawcę, Dr. Shirleya -- uosabiającego kulturowe wyrafinowanie do tego stopnia, że staje się nawet poetyckim suflerem małżeństwa Tony’ego (przyjmując na siebie rolę Cyrano de Bergeraca, dyktującego listy wskrzeszające zagrożone ekonomicznym stresem libido białego robotniczego małżeństwa z Bronxu).</span></div>
<div style="color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Smażony kurczak to tradycyjne danie Afroamerykanów: tłuste, sycące, przepyszne. Danie o prowieniencji irlandzko-szkockiej, które na dobre ożyło na Amerykańskim Południu po tym, jak czarnoskórzy kucharze nadali mu pikanterii coraz to wymyślniejszymi mieszankami przypraw, a brak urządzeń chłodniczych wymuszał przygotowywanie potraw mogących przetrwać kilka dni bez lodówki (gruba panierka chroniła miękkie mięso). Jest to zarazem danie będące punktem sporu jako wygodne narzędzie rasowej sterotypizacji (podobnie jak arbuz), zwłaszcza że jego ikonicznym przedstawicielem globalnym został brodacz Colonel Sanders, o uśmiechu i garderobie białego konfederaty; dumnego posiadacza plantacji na Amerykańskim Południu.</span></div>
<div style="color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">No więc Tony Vallalonga uczy czarnoskórego bohatera jeść smażonego kurczaka: uczy go, jak "być czarnym", jak się "wyluzować". Wszystko super, ale dziwi mnie, że Polacy -- zazwyczaj tak przeczuleni na poziomie swojego wizerunku, że potencjalnie empatyczni wobec wykluczenia -- nie znajdują w tej scenie nieprzyjemnego echa. Wyobraźmy sobie scenę, w której Polak w Ameryce, wychowany na poniżających Polish Jokes (naprawdę ohydnych; poczytajcie sobie państwo), jest uczony jedzenia pierogów, bo "ma to przecież we krwi". Ile razy na różnych imprezach światowych, odmawiając wódki i pijąc kieliszek wina, słyszeliście państwo: "But you're Polish, you drink so much vodka! What's wrong with you?". Odpowiedź, że owszem, czasem lubimy wódkę, ale może nie mamy w tym momencie ochoty; że stereotyp Polaka chlejącego wódkę może nam nie pasować; że niekoniecznie chcemy być postrzegani poprzez najwęższą możliwą definicję polskości ("zimno - wódka - kiełbasa") -- ta odpowiedź skazana jest na niepowodzenie. Fajne?</span></div>
<div style="color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">GREEN BOOK w swojej najsłynniejszej scenie czyni Tony’ego Lipa tożsamościowym przewodnikiem Dr. Shirleya: Tony wie więcej o byciu czarnym, niż sam czarny. Dzięki temu widz filmu, jakkolwiek wąska jest jego/jej wiedza o czarnej kulturze, może pogratulować sobie tego samego. „Ha! Wiedziałem! Oni wszyscy najbardziej lubią smażonego kurczaka!”.</span></div>
<div style="color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">(6) Żyjemy w czasie agresywnej polityki tożsamościowej, osiągającej czasami wyżyny absurdu. Ale szaleństwa tej polityki nie powinny przesłonić faktu, że GREEN BOOK naprawdę oswaja stereotyp i sprawia, że możemy sobie po seansie pogratulować tolerancyjności, mimo że w filmie nie poznajemy ani jednej postaci czarnoskórej, która definiowałaby samą siebie w kategoriach dumy z dziedzictwa czarnej kultury.</span></div>
<div style="color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Sam Shirley jest pokazany jako odmieniec kulturowy i seksualny, który dla przedstawicieli własnej rasy jest podejrzany (jak przytomnie zauważył wybitny amerykański krytyk Odie Henderson: w filmie nie ma nawet sugestii, by czarnoskórzy mogli być dumni z osiągnięć Shirleya i by mogły one rozbudzać w nich marzenie o emancypacji). Znamy oczywiście ten typ odmieńca, bo grał go już wiele razy Sidney Poiter, który w ZGADNIJ, KTO PRZYJDZIE NA OBIAD? Stanleya Kramera był tak prawy, dobry, wykształcony i odprasowany, że nie został w nim już już nawet centymetr na rozpoznawalny krwiobieg ludzkich emocji — a i tak nie wystarczało to, by jego narzeczeństwo z córką zamożnych WASP-ów nie było problematyczne do tego stopnia, że Poiter musiał niejako usprawiedliwiać własną egzystencję przed białym trybunałem.</span></div>
<div style="color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">[Swoją drogą, polecam wybitny esej Hendersona o tym filmie; oddałbym lewą rękę, żeby u nas tak pisano o kinie!]</span></div>
<div style="color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<a data-ft="{"tn":"-U"}" data-lynx-mode="origin" href="https://l.facebook.com/l.php?u=https%3A%2F%2Fbigmediavandal.blogspot.com%2F2018%2F12%2Fcausing-trouble-with-odienator-shirley.html%3Ffbclid%3DIwAR3LDC_RkeuO7umzh4tlfDvtrABW5gLpt17eheM50CoYB14wYT8whmhAMj4&h=AT3q-WcUuApMjGqDtjy1eSLa9gg4XOYkWhXVAep4iC9Lkrmm-bXfk44WRMZ_Bdyzo1WBOOgUm453ENi-mAULbPPyUEnTQtjmbkk6Tlt9gtZEqEGhQl4Gqfz1IuflMLIYMXwkqT_uZhGEHDOVpxlnG2kWDxnsqTwepw" rel="noopener nofollow" style="color: #365899; cursor: pointer; text-decoration: none;" target="_blank"><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">http://bigmediavandal.blogspot.com/…/causing-trouble-with-o…</span></a></div>
<div style="color: #1d2129; display: inline; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">(7) Nie namawiam do tego, żeby nie oglądać GREEN BOOK. Obejrzyjcie. Wyróbcie sobie zdanie. Każdy widz może się cieszyć rzemiosłem tego filmu; rzemiosłem wybitnych aktorów. Ale zdajmy sobie sprawę, że wokół tego filmu toczy się pewna niełatwa kulturowa rozmowa; że rok 2019 nie musi być wcale czasem bezrefleksyjnego zachwytu nad dobrymi intencjami deklarowanymi przez twórców. Na naszych oczach powstają dziś filmy naprawdę nowatorsko i odważnie podchodzące do napięć rasowych w stanach — MOONLIGHT, BLINDSPOTTING — i stereotyp „biały uczy się szanować czarnego, mimo że czarny nie ma jednej sceny, w której nie zależałby od tego, jak postrzega go biały” może już nie być najlepszą matrycą dla kina opowiadającego o tych kwestiach.</span></div>
</div>
Michał Oleszczykhttp://www.blogger.com/profile/11521760881710382872noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-1628890885060575296.post-69907693229536544932019-02-08T11:43:00.002+01:002019-02-08T11:43:32.562+01:00Lego Przygoda 2 (2019, Mitchell)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFMG-yeP23YwjnFRoMNV8Fpmk6Tu9pZtrt-g3URJhmB58lX6tCxKnUP7l3U-Kfi-TmMuNgGt8eV6uAfZIt_pUUQq_ghdHpI6jutpETp_yTWDNviY5CNZfc6_QlHUTX8DfaFNVE8P4KkIA/s1600/MV5BMTkyOTkwNDc1N15BMl5BanBnXkFtZTgwNzkyMzk3NjM%2540._V1_.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1080" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFMG-yeP23YwjnFRoMNV8Fpmk6Tu9pZtrt-g3URJhmB58lX6tCxKnUP7l3U-Kfi-TmMuNgGt8eV6uAfZIt_pUUQq_ghdHpI6jutpETp_yTWDNviY5CNZfc6_QlHUTX8DfaFNVE8P4KkIA/s400/MV5BMTkyOTkwNDc1N15BMl5BanBnXkFtZTgwNzkyMzk3NjM%2540._V1_.jpg" width="270" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Moja recenzja z <i>Lego Przygody 2</i> jest do przeczytania <a href="https://www.filmweb.pl/review/Le+It+Go-22193?fbclid=IwAR2IuLGeg_prnPbgKLXM-VLdWw_POhu6bzRsrMHn9kaId1eMUEXu-LkjEQ0" target="_blank">tutaj na Filmwebie</a>, zapraszam.</div>
<br /></div>
Michał Oleszczykhttp://www.blogger.com/profile/11521760881710382872noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1628890885060575296.post-5880814673519356342019-02-06T08:21:00.001+01:002019-02-06T08:21:12.063+01:00Faworyta (2018, Lanthimos)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1xFxJirmZ_du6vNqlkGEGGMPHzwAJ9xOHrPeqN-ThNKS4G72iOu6qhPk9PWQLKqrAQ71CikVpgEnuBuLWqolL0W6-lQDpcqMsQW2BjZLcgPlSwOt9zA9L90y-0ulmVMoYMhdps_iWsEE/s1600/061ae3e3b9259be8e166dcffae3e3ac3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1080" data-original-width="745" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1xFxJirmZ_du6vNqlkGEGGMPHzwAJ9xOHrPeqN-ThNKS4G72iOu6qhPk9PWQLKqrAQ71CikVpgEnuBuLWqolL0W6-lQDpcqMsQW2BjZLcgPlSwOt9zA9L90y-0ulmVMoYMhdps_iWsEE/s320/061ae3e3b9259be8e166dcffae3e3ac3.jpg" width="220" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">FAWORYTA: Ciąg dalszy Yorghosa Lanthimosa przygód w królestwie zwierząt: po kłach, homarach i rannych jeleniach --osadzonych w mniej lub bardziej wystylizowanej klasie średniej -- nieuchronnie przyszła pora na ukazanie bestialstwa warstw najwyższych. </span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Dwór osiemnastowiecznej Królowej Anny roi się więc od udomowionych królików (traktowanych przez monarchinię jako substytuty zmarłych dzieci), skrzeczących w oddali lisów, dumnych kaczek i wyścigowych homarów, a dwie kobiety konkurujące o względy monarchini sięgają po cały arsenał strategii zwierzęcych (od znaczenia terenu, poprzez plucie jadem, aż po kąsanie przeciwnika), byle tylko zapewnić sobie wyższe miejsce na drabinie przywileju.</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Olivia Colman, Rachel Weisz i Emma Stone dają popis przewrotności w tym XVII-wiecznym remake'u WSZYSTKIEGO O EWIE, a operator Robbie Ryan (zapamiętany z niekonwencjonalnego filmowania kostiumu w WICHROWYCH WZGÓRZACH Andrei Arnold) nadaje całości sznyt dowcipnej klaustrofobii przepychu: szerokokątne obiektywy chwilami zaokrąglają przestrzeń wokół bohaterek w 'rybie oko' kojarzone z kamerami inwigilacyjnymi, a nagłe obroty wokół własnej osi stają się rodzajem wizualnego dowcipu. Predylekcja do naturalnego światła nawet w scenach nocnych ze świecami i pochodniami każe dodatkowo myśleć o BARRYM LYNDONIE -- pamiętnym 3-godzinnym żarcie Stanleya Kubricka; innego reżysera postrzegającego cywilizację jako żałosną kapotę przybraną dla picu przez stado nienażartych bestii, jakimi wszyscy jesteśmy.</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Film jest wzorcowym wręcz przykładem mainstreamowego transferu awangardowej wrażliwości: po dokładnie 10 latach od całkowicie oryginalnego KŁA, inicjującego na dobre Grecką Nową Falę, Lanthimos zbiera dziesięć nominacji Oscarowych, odpowiednio modulując swój styl i tonując jego najbardziej szokujące elementy (jeden malutki króliczek pozbawiony życia z dosłownością pamiętaną z poprzednich dzieł -- i takiego sukcesu oscarowego mogłoby już nie być).</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Cynizm tego filmu jest bardzo głęboki: pokazuje świat jako przestrzeń atawistycznej walki o pozycję, w której feromony, ostre kły i lisia przebiegłość są o wiele ważniejsze, niż jakakolwiek wartość transcendentna. Ostatnie, potrójnie przenikające się ujęcie pokazuje mechaniczny seks (z jedną partnerką pogrążoną w otępiałej rozkoszy, a drugą: w magmie nagłej zadumy) i stado mnożących się królików jako rodzaj wiecznie aktualnej historycznej pętli, na kształt leninowskiego "kto kogo" (a zwierzęta i tak nas przeżyją).</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Nagłe eksplozje współczesnych bluzgów, wespół z zapewnieniami reżysera w wywiadach, dodatkowo potwierdzają fakt, że FAWORYTA jest o naszym tu i teraz -- i jeśli coś mi przeszkadza, to że wielu widzów i krytyków wydaje się traktować diagnozę Lanthimosa jako absolutną rewelację. Jest to tymczasem film dość płytki i bardzo prosty: wirtuozerski formalnie, mechaniczny, zmyślny, ładnie kłaniający się KONTRAKTOWI RYSOWNIKA (Lanthimos użył nawet autentycznej peruki pożyczonej od Greenewaya) -- ale nie wydał mi się żadnym objawieniem. Kunsztowny cynizm dandysa-hipstera to dla mnie ciut za mało na arcydzieło, a humor wygrywany niemal non-stop na rejestrze nazwanym przez Jonathana Romneya w "Sight & Soundzie" (Jan-Feb/19) mianem "gówna na aksamicie" też może po dwóch godzinach najzwyczajniej zmęczyć.</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Tym jednak, co broni się absolutnie, są znakomite aktorki -- spośród których Emma Stone naprawdę doskakuje do stratosfery. Of the three, she was my favourite.</span></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; display: inline; margin-top: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Moja ocena: 7/10</span></div>
</div>
Michał Oleszczykhttp://www.blogger.com/profile/11521760881710382872noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-1628890885060575296.post-45894920890478166922019-01-21T09:33:00.003+01:002019-01-21T09:33:49.665+01:00Dom, który zbudował Jack (2018, Trier)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj852g67s6Ne4z-eFuxieuMcqRyFB7_B0rRax1azvYruzNwpvNkmOPAXjQ2yJ3ffO6rDH25SQ3zIcIWc5cuuoftIFaC2TaC-P-EDRDc9t4QbpyY_ytLOkUCkJPpzaLXy8KQWkB8byOkT0U/s1600/the-house-that-jack-built-directors-cut.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="435" data-original-width="948" height="182" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj852g67s6Ne4z-eFuxieuMcqRyFB7_B0rRax1azvYruzNwpvNkmOPAXjQ2yJ3ffO6rDH25SQ3zIcIWc5cuuoftIFaC2TaC-P-EDRDc9t4QbpyY_ytLOkUCkJPpzaLXy8KQWkB8byOkT0U/s400/the-house-that-jack-built-directors-cut.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="" data-block="true" data-editor="d5uq9" data-offset-key="3hsne-0-0" style="caret-color: rgb(28, 30, 33); color: #1c1e21; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="3hsne-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;">
<span data-offset-key="3hsne-0-0" style="font-family: inherit;">Nie czułem się na siłach pisać o tym filmie w weekend żałoby narodowej; oto więc kilka lekko spóźnionych myśli o DOMU, KTÓRY ZBUDOWAŁ JACK Larsa von Triera:</span></div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="d5uq9" data-offset-key="2ftc5-0-0" style="caret-color: rgb(28, 30, 33); color: #1c1e21; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="2ftc5-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;">
<span data-offset-key="2ftc5-0-0" style="font-family: inherit;"><br data-text="true" /></span></div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="d5uq9" data-offset-key="65us0-0-0" style="caret-color: rgb(28, 30, 33); color: #1c1e21; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="65us0-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;">
<span data-offset-key="65us0-0-0" style="font-family: inherit;">1. Jest to film bardzo dobry, co nie znaczy, że polecam jego obejrzenie każdemu. Stężenie przemocy psychicznej i fizycznej jest tu tak duże, a naruszone tabu tak liczne i tak centralne dla naszej kultury, że na spotkanie z JACKIEM wyruszać należy w zbroi z odbiorczej samoświadomości, a nade wszystko: z ironii. Absolutnie nie uważam, by konfrontacja z prowokacją von Triera miała być dla kogokolwiek "lekturą obowiązkową". Mroku na co dzień mamy wystarczająco dużo. Z drugiej strony: zdaję sobie sprawę z tego, że dla wielu osób z mojego pokolenia (dla mnie nie) jest to twórca formacyjny, co może owocować niejako "odruchową" wizytą w kinie.</span></div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="d5uq9" data-offset-key="1p5e0-0-0" style="caret-color: rgb(28, 30, 33); color: #1c1e21; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="1p5e0-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;">
<span data-offset-key="1p5e0-0-0" style="font-family: inherit;"><br data-text="true" /></span></div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="d5uq9" data-offset-key="9bcti-0-0" style="caret-color: rgb(28, 30, 33); color: #1c1e21; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="9bcti-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;">
<span data-offset-key="9bcti-0-0" style="font-family: inherit;">2. Można żartobliwie powiedzieć, że coś musi wisieć w powietrzu, kiedy w jednym roku Lars von Trier i Krzysztof Zanussi kręcą filmy dokładnie na ten sam temat. Oczywiście, Trierowski Jack idzie o wiele dalej, niż grany przez Jacka Poniedziałka lekarz w ETERZE, ale faustowskie podglebie jest ewidentne w obydwu przypadkach (w obydwu pojawia się też motyw udręczonych ludzkich ciał jako elementów instalacji artystycznej: u Zanussiego były to "żywe rzeźby" drżące na mrozie). I Trier, i Zanussi, zadają pytanie o los ludzkiej duszy w starciu z absolutnym nihilizmem. Odpowiedzi są -- delikatnie mówiąc -- różne, ale warte porównywania.</span></div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="d5uq9" data-offset-key="6cnol-0-0" style="caret-color: rgb(28, 30, 33); color: #1c1e21; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="6cnol-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;">
<span data-offset-key="6cnol-0-0" style="font-family: inherit;"><br data-text="true" /></span></div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="d5uq9" data-offset-key="7452f-0-0" style="caret-color: rgb(28, 30, 33); color: #1c1e21; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="7452f-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;">
<span data-offset-key="7452f-0-0" style="font-family: inherit;">3. Pod względem formalnym film jest filozoficzną, amoralną czarną komedią, której najbliższym filmowym odpowiednikiem jest arcydzielne SZLACHECTWO ZOBOWIĄZUJE Roberta Hamera z 1948 roku. Mamy więc pierwszoosobową narrację seryjnego mordercy, wygraną na makabrycznym kontraście jego lingwistycznego wyrafinowania (i estetycznej samoświadomości) z grozą czynów, których dokonuje. </span></div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="d5uq9" data-offset-key="54ij1-0-0" style="caret-color: rgb(28, 30, 33); color: #1c1e21; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="54ij1-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;">
<span data-offset-key="54ij1-0-0" style="font-family: inherit;"><br data-text="true" /></span></div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="d5uq9" data-offset-key="3bpoc-0-0" style="caret-color: rgb(28, 30, 33); color: #1c1e21; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="3bpoc-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;">
<span data-offset-key="3bpoc-0-0" style="font-family: inherit;">4. Pytaniem, jakie każe nam postawić sobie Trier, jest istota naszego przyzwolenia na obrazy okrucieństwa, jakie nasza kultura generuje. Pod tym względem film jest dalekim krewniakiem pierwszych FUNNY GAMES: podobnie jak kiedyś Austriak, tak teraz Duńczyk podaje nam tę samą pigułkę sadyzmu, co niezliczone dzieła popkultury -- tyle że czyni to bez słodkiej polewy, zazwyczaj je pokrywającej dla łatwiejszej konsumpcji. My, czyli widzowie JACKA, jesteśmy tymi samymi widzami, którzy bez mrugnięcia okiem łyknęli osiem sezonów DEXTERA (Michael C. Hall jako uroczy seryjny zabójca), pięć sezonów BREAKING BAD (z dowcipami takimi jak rozpuszczone w kwasie zwłoki przeciekające z piętra na piętro), czy serię filmów o PILE, w której okrucieństwo traktowane jest jako (umoralniająca) karnawałowa zabawa. Fakt, że na miksturę Triera reagujemy odruchem wymiotnym, jest pośrednim oskarżeniem tych wszystkich wyżej tekstów kultury, oswajającymi sadyzm jako formę makabrycznego wodewilu.</span></div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="d5uq9" data-offset-key="9gb9g-0-0" style="caret-color: rgb(28, 30, 33); color: #1c1e21; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="9gb9g-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;">
<span data-offset-key="9gb9g-0-0" style="font-family: inherit;"><br data-text="true" /></span></div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="d5uq9" data-offset-key="dqsb6-0-0" style="caret-color: rgb(28, 30, 33); color: #1c1e21; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="dqsb6-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;">
<span data-offset-key="dqsb6-0-0" style="font-family: inherit;">5. Jak zauważył na łamach "Sight & Sounda" Mark Kermode, ostatnie ujęcie JACKA ---- SPOILER! ---- czyli bohater męski wpadający w piekielną czeluść, jest dokładnym odwróceniem wizualnej kody najsłynniejszego filmu reżysera, PRZEŁAMUJĄC FALE, w którym z nieba biją dzwony, czekające na przyjęcie nowej świętej, granej przez Emily Watson. Jako takie, jest to ujęcie aktem przewrotnego samooskarżenia. Cały film jest zresztą kpiarskim autoportretem, w którym Trier bierze na siebie absolutnie każdą krytykę, jaką kiedykolwiek wypowiedziano pod jego adresem -- po czym intensyfikuje ją w stopniu (dosłownie) infernalnym. Jest w tym albo wielka pokora, albo wielka próżność.</span></div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="d5uq9" data-offset-key="5aj79-0-0" style="caret-color: rgb(28, 30, 33); color: #1c1e21; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="5aj79-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;">
<span data-offset-key="5aj79-0-0" style="font-family: inherit;"><br data-text="true" /></span></div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="d5uq9" data-offset-key="bhg00-0-0" style="caret-color: rgb(28, 30, 33); color: #1c1e21; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="bhg00-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;">
<span data-offset-key="bhg00-0-0" style="font-family: inherit;">6. Nie jest przypadkiem, że film ma premierę w czasie, w którym (w stopniu nie mającym precedensu bodaj od lat 1940-tych), kultura filmowa jest coraz to powszechniej traktowana jako platforma moralnego ulepszenia odbiorców. Magiczne przekonanie, zgodnie z którym filmy głoszące inkluzywność uczynią świat bardziej inkluzywnym miejscem, znajduje się w samym centrum Trierowskiego ataku. Oskarża nas on o moralne samooszustwo, lokujące walkę dobra ze złem gdzieś indziej, niż w nas samych.</span></div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="d5uq9" data-offset-key="2i2u7-0-0" style="caret-color: rgb(28, 30, 33); color: #1c1e21; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="2i2u7-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;">
<span data-offset-key="2i2u7-0-0" style="font-family: inherit;"><br data-text="true" /></span></div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="d5uq9" data-offset-key="bm1oi-0-0" style="caret-color: rgb(28, 30, 33); color: #1c1e21; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="bm1oi-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;">
<span data-offset-key="bm1oi-0-0" style="font-family: inherit;">7. Nie wrócę do tego filmu. Jego oglądanie było dla mnie udręką, mimo maestrii realizacji. Nie ma co jednak oszukiwać się, że nie jest to film z przerażającą precyzją chwytający ducha naszego czasu. Jeśli ktoś chce się z barometrem Triera skonfrontować, droga wolna. Zostaliście ostrzeżeni.</span></div>
</div>
</div>
Michał Oleszczykhttp://www.blogger.com/profile/11521760881710382872noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1628890885060575296.post-59614711466588653122019-01-13T20:00:00.000+01:002019-01-13T20:00:22.155+01:00Ralph Demolka w Internecie (2018, Moore/Johnston)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxFc5hT9IC5wUjSmXpag_q2ACPDQRYHG9V-DcXYMJJiDQSW56Vyq7GHXmm6xFGEyyY4_qC-Qtn3JxLGXJ_Bgb6cQZA7Ww65NpWDVvdXnKfcQvD93IUDQcxq-Xwg3RrlQvQxAIpL9gfgTc/s1600/Ralph_Breaks_the_Internet_Movie_Review.0.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxFc5hT9IC5wUjSmXpag_q2ACPDQRYHG9V-DcXYMJJiDQSW56Vyq7GHXmm6xFGEyyY4_qC-Qtn3JxLGXJ_Bgb6cQZA7Ww65NpWDVvdXnKfcQvD93IUDQcxq-Xwg3RrlQvQxAIpL9gfgTc/s400/Ralph_Breaks_the_Internet_Movie_Review.0.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px;">
RALPH DEMOLKA W INTERNECIE: Dobry sequel do hitu sprzed sześciu lat, wrzucający bohaterów w bezkres rzeczywistości wirtualnej z misją ocalenia oldskulowej gry komputerowej, stanowiącej dotąd jedyną rzeczywistość Wandelopy von Cuks, najlepszej przyjaciółki tytułowego osiłka. </div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
W tej odsłonie Ralph nie jest już rozgoryczonym proletariuszem świata gier, skazanym na gniewne rozwalanie mieszczańskiej kamienicy (odbudowywanej następnie przez strażnika gentryfikacji imieniem Felix). Tym razem Ralph popija sobie piwko korzenne (albo, jak chce dowcipne tłumaczenie polskie, kwas chlebowy) w grze "Tapper" -- także zakorzenionej w robotniczym uniwersum taniej, zmaskulinizowanej piwialni, ale pozbawionej elementu destrukcyjnego (stąd brak w oryginalnym tytule filmu słowa "Wreck-It").</div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Ideałem tego nowego Ralpha jest bezruch i brak zmiany: osiągnął w części pierwszej to, czego chciał, i jest mu z tym dobrze (można by go od biedy przechrzcić na Stasis Raplh). Jego radykalnie anty-nietzscheańskie ukontentowanie "głupotą życia wiejskiego" znajduje przeciwwagę w niepokoju i egzystencjalnym nienasyceniu Wandelopy, reprezentującej w filmie żeński element ciągłej przemiany. To właśnie pragnienie Wandelopy, by świat cukierkowej gry wyścigowej w końcu się odmienił, rozpoczyna narracyjny efekt domina, koniec końców wtrącający bohaterów w uniwersum chaosu i totalnej możliwości -- w internet właśnie, ukazany tu jako wcielony kapitalizm korporacyjny, z elementami wywrotowymi zepchniętymi w głębie dark netu.</div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Bohaterowie przemierzają nieskończoną metropolię, architektonicznie ujednoliconą i zaludnioną przez miliony konsumentów, gdzie jedynym elementem zindywidualizowanym (i jedynym nośnikiem swoistego graficznego piękna) są loga gigantów sieciowych, wyniesione na szczyty wieżowców niczym totemy władzy. Zwizualizowany internet jest w tym filmie samozarządzającą się wspólnotą przyjemności i interesu (a najczęściej jednego i drugiego), z jedyną formą demokracji zneutralizowaną do kilometrowych wież spływających jeden po drugim komentarzy internautów. Jest to też -- podobnie, jak świat READY PLAYER ONE -- popkulturowa super-wspólnota, w której wytwory dwudziestowiecznej masowej wyobraźni znajdują wspólną ojczyznę.</div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Sprawa komplikuje się w momencie, w którym Wandelopa trafia przypadkiem do gry skonstruowanej dokładnie pod sztancę jej najbardziej wypieranych pragnień: czyli do stanowiącej totalne przeciwieństwo "Sugar Rusha", metalowo-postapokaliptycznej "Slaughter Race", z twardą dziewczyną imieniem Shank jako nowym wzorcem emancypacji, w którym Wandelopa od razu się zakochuje (głosu Shank udziela, nieprzypadkowo, Gal Gadot, "Wonder Woman").</div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
*ODTĄD SPOILERY* Wandelopa odnajduje się w tej nowej konwencji tak bardzo (po dodatkowej konfrontacji z archaicznymi wzorcami kobiecości ubezwłasnowolnionej, wcielonymi tu przez tuzin disnejowskich księżniczek), że koniec końców postanawia w niej zamieszkać -- co wywołuje w niegotowym na zmianę Ralphie gniew i zawiść tak wielką, że sprowadza on (częściowo niechcący) wirusową plagę na cały internet.</div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Finał filmu jest arcyciekawy. Ralph (ubrany w swoją proletariacką kraciastą koszulę i niedopięte portki robocze: wcielenie męskości niepotrzebnej w świecie cyfrowym; doskonały anty-nerd) okazuje się tak bardzo niegotów na zmianę, że uruchamia proces apokaliptycznej zagłady: oto na naszych oczach powstają miliony klonów Ralpha, formujących w końcu jednego super-Demolkę, przypominającego skłębioną masę potępieńców ulepionych w ludzki kształt ręką samego diabła (ta kłębiąca się ciżba mini-Raplhów zredukowanych do piekielnego czołgania się bez celu jest naprawdę przerażająca -- mógłby ją namalować sam Bosch).</div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Na sam koniec dostajemy niecodzienny u Disneya apel o uszanowanie rozłączności marzeń: marzenia Wandelopy i marzenia Ralpha nie muszą być tożsame; terapeutyczna wartość filmu polega na ukazaniu udanego rozszczepienia najlepszych kumpli w dwa oddzielne, dorosłe byty.</div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Film jest bardzo dobry, Alan Menken dokonuje udanej autoparodii w przesłodzonej odzie na rzecz postapokaliptycznej gierki (piosenka "A Place Called Slaughter Race"), a muzyka Henry'ego Jackmana to udana fuzja symfonicznego przytupu i elektronicznej jazdy bez trzymanki. Mimo to wizja rozparcelowanej wyobraźni, jaką okazuje się internet w tym filmie, jest dość przerażająca. Jak napisał krytyk Odie Henderson: "Dałbym o gwiazdkę więcej, gdyby Ralph pozostawił internet zepsutym".</div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; display: inline; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; margin-top: 6px;">
Polecam. Ode mnie: 7/10</div>
</div>
Michał Oleszczykhttp://www.blogger.com/profile/11521760881710382872noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1628890885060575296.post-65068173045969720242019-01-02T11:58:00.000+01:002019-01-02T11:58:01.080+01:00Krwiożercza roślina (1986, Oz)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmSQ2TTfG5xgeDXZm4pLFfE8yAN9LIGvNcSkX9fAc9BEUAfi5pb28a8o7KU8HpfjijqH_S24KWxrU8H7m-UPfHqrQujKE9Kk4W0nhfk5Jrn0bK8iekmdJGQtnvz0UFmWuDFurwSsceflk/s1600/920x920.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="618" data-original-width="920" height="267" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmSQ2TTfG5xgeDXZm4pLFfE8yAN9LIGvNcSkX9fAc9BEUAfi5pb28a8o7KU8HpfjijqH_S24KWxrU8H7m-UPfHqrQujKE9Kk4W0nhfk5Jrn0bK8iekmdJGQtnvz0UFmWuDFurwSsceflk/s400/920x920.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">W pierwszym Reaction Shocie roku 2019 wracam do musicalowego arcydzieła Franka Oza. Zapraszam <a href="https://www.filmweb.pl/fwm/article/Krwio%C5%BCercza+ro%C5%9Blina-131300?fbclid=IwAR0W5ClxPjj7IcpdFMRRLmX2CPJyiU8Xc75Ec0rKxFGRMwYjAancgZQIDCQ" target="_blank">do lektury</a>. </span></div>
Michał Oleszczykhttp://www.blogger.com/profile/11521760881710382872noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1628890885060575296.post-49901586309297595702019-01-01T13:25:00.001+01:002019-01-01T13:25:28.045+01:00Podsumowanie 2018<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiztAJNf0zYnP-MzfFtZIquq0d1ra_3hxxq8u3d-drEyrIZ9Y4H41BMAijUw-evL36ZTTUuWXaWSGlU1LTJfUlxo0gUJMqW5UTvKxt56t3sWRNfgB2fRQMkf9JaUdpZ-udhAaeqhzQXGis/s1600/718UTGAMyYL._SL1500_.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1057" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiztAJNf0zYnP-MzfFtZIquq0d1ra_3hxxq8u3d-drEyrIZ9Y4H41BMAijUw-evL36ZTTUuWXaWSGlU1LTJfUlxo0gUJMqW5UTvKxt56t3sWRNfgB2fRQMkf9JaUdpZ-udhAaeqhzQXGis/s400/718UTGAMyYL._SL1500_.jpg" width="281" /></a></div>
<br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Jak co roku zapraszam do lektury zestawienia, stanowiącego kronikę moich olśnień i rozczarowań kinowych 2018 roku.</span><br />
<br />
<div style="-webkit-text-stroke-color: rgb(0, 0, 0); -webkit-text-stroke-width: initial; font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 12px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;"><span style="font-kerning: none;"></span><br /></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-color: rgb(0, 0, 0); -webkit-text-stroke-width: initial; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">ZŁOTO</span></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-color: rgb(0, 0, 0); -webkit-text-stroke-width: initial; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><b><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">1. <i>Lady Bird</i> (Gerwig)</span></b></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-color: rgb(0, 0, 0); -webkit-text-stroke-width: initial; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><b><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">2. <i>Dogman</i> (Garrone)</span></b></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-color: rgb(0, 0, 0); -webkit-text-stroke-width: initial; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><b><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">3. <i>Roma</i> (Cuarón)</span></b></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-color: rgb(0, 0, 0); -webkit-text-stroke-width: initial; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><b><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">4. <i>Wieża. Jasny dzień</i> (Szelc)</span></b></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-color: rgb(0, 0, 0); -webkit-text-stroke-width: initial; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><b><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">5. <i>Walka: Życie i zaginiona twórczość Stanisława Szukalskiego</i> (Dobrowolski)</span></b></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-color: rgb(0, 0, 0); -webkit-text-stroke-width: initial; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><b><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">6. <i>Spider-Man Uniwersum</i> (Persichetti, Ramsey, Rothman)</span></b></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-color: rgb(0, 0, 0); -webkit-text-stroke-width: initial; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><b><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">7. <i>Nić widmo</i> (Anderson)</span></b></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-color: rgb(0, 0, 0); -webkit-text-stroke-width: initial; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><b><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">8. <i>Fuga</i> (Smoczyńska)</span></b></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-color: rgb(0, 0, 0); -webkit-text-stroke-width: initial; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><b><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">9. <i>Atak paniki </i>(Maślona)</span></b></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-color: rgb(0, 0, 0); -webkit-text-stroke-width: initial; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><b><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">10. <i>Twarze, plaże</i> (Varda/JR) </span></b></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-color: rgb(0, 0, 0); -webkit-text-stroke-width: initial; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">11. <i>Climax</i> (Noe)</span></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-color: rgb(0, 0, 0); -webkit-text-stroke-width: initial; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">12. <i>Zaślepieni </i>(Estrada)</span></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-color: rgb(0, 0, 0); -webkit-text-stroke-width: initial; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">13. <i>53 wojny</i> (Bukowska)</span></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-color: rgb(0, 0, 0); -webkit-text-stroke-width: initial; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">14. <i>Tajemnice Silver Lake</i> (Mitchell)</span></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-color: rgb(0, 0, 0); -webkit-text-stroke-width: initial; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">15. <i>Zama</i> (Martel)</span></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-color: rgb(0, 0, 0); -webkit-text-stroke-width: initial; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">16. <i>McQueen </i>(Bonhote/Ettedgui)</span></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-color: rgb(0, 0, 0); -webkit-text-stroke-width: initial; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">17. <i>Over the Limit</i> (Prus)</span></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-color: rgb(0, 0, 0); -webkit-text-stroke-width: initial; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">18. <i>Niemiłość </i>(Zwiagincew)</span></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-color: rgb(0, 0, 0); -webkit-text-stroke-width: initial; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">19. <i>Trzy billboardy za Ebbing, Missouri</i> (McDonagh)</span></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-color: rgb(0, 0, 0); -webkit-text-stroke-width: initial; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">20. <i>Zimna wojna</i> (Pawlikowski)</span></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-color: rgb(0, 0, 0); -webkit-text-stroke-width: initial; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">21. <i>Płomienie</i> (Lee)</span></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-color: rgb(0, 0, 0); -webkit-text-stroke-width: initial; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">22. <i>Czarna Pantera </i>(Coogler)</span></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-color: rgb(0, 0, 0); -webkit-text-stroke-width: initial; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">23. <i>Pomniejszenie</i> (Payne)</span></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-color: rgb(0, 0, 0); -webkit-text-stroke-width: initial; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">24. <i>Książę i dybuk</i> (Niewiera/Rosołowski)</span></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-color: rgb(0, 0, 0); -webkit-text-stroke-width: initial; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">25. <i>Iniemamocni 2 </i>(Bird)</span></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-color: rgb(0, 0, 0); -webkit-text-stroke-width: initial; font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 12px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;"><span style="font-kerning: none;"></span><br /></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-color: rgb(0, 0, 0); -webkit-text-stroke-width: initial; font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 12px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;"><span style="font-kerning: none;"></span><br /></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-color: rgb(0, 0, 0); -webkit-text-stroke-width: initial; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">SREBRO</span></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-color: rgb(0, 0, 0); -webkit-text-stroke-width: initial; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">303. Bitwa o Anglię (Blair); Ajka (Dworcewoj); Ciche miejsce (Krasinski); Creed II (Caple, Jr.); Cudowny chłopak (Chbosky); Czas mroku (Wright); Czwarta władza (Spielberg); Disaster Artist (Franco); Donbas (Łoźnica); Dusza i ciało (Enyedi); Gentleman z rewolwerem (Lowery); Gotowi na wszystko. Exterminator (Rogalski); Gra o wszystko (Sorkin); I tak cię kocham (Showalter); Jestem najlepsza. Ja, Tonya (Gillespie); Jestem taka piękna! (Kohn); Juliusz (Pietrzak); Kler (Smarzowski); Kształt wody (del Toro); Lato 1993 (Simón); Listopad (Sarnet); Love Express. Zaginięcie Waleriana Borowczyka (Mikurda); Nie jestem czarownicą (Nyoni); Nigdy cię tu nie było (Ramsay); Podatek od miłości (Ignaciuk); Pomiędzy słowami (Antoniak); Śmierć Stalina (Iannucci); Sweet Country (Thronton); Twarz (Szumowska); Twój Simon (Berlanti), Wdowy (McQueen); Wieś pływających krów (Trzaska); Wszystkie pieniądze świata (Scott).</span></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-color: rgb(0, 0, 0); -webkit-text-stroke-width: initial; font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 12px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;"><span style="font-kerning: none;"></span><br /></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-color: rgb(0, 0, 0); -webkit-text-stroke-width: initial; font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 12px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;"><span style="font-kerning: none;"></span><br /></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-color: rgb(0, 0, 0); -webkit-text-stroke-width: initial; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">BRĄZ</span></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-color: rgb(0, 0, 0); -webkit-text-stroke-width: initial; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">120 uderzeń serca (Campillo), Autsajder (Sikora); Avengers. Wojna bez granic (Russo); Bajecznie bogaci Azjaci (Chu); Dobra zmiana (Szołajski); Drapacz chmur (Thurber); Dywizjon 303. Historia prawdziwa (Delić); Eter (Zanussi); Halloween (Green); Happy End (Haneke); Isabelle i mężczyźni (Denis); Jeszcze nie koniec (Legrand); Kamerdyner (Bajon); Kobiety mafii (Vega); Krzysiu, gdzie jesteś? (Forster); Jaskiniowiec (Park); Kobiety mojego życia (Desplechin); Księżyc Jowisza (Munrduczo); Maria Callas (Volf); Moja kolacja z Harve (Gervasi); Narodziny gwiazdy (Cooper); Niepoczytalna (Soderbergh); Nina (Chajdas); Oni (Sorrentino); Opowieść (Fox); Plan B (Dębska); Planeta Singli 2 (Akina); Player One (Spielberg); Searching (Chaganty); Sofia (Benm’Barek-Aloisi); Strażnicy cnoty (Cannon); Tamte dni, tamte noce (Guadagnino); Thelma (Trier); Touch Me Not (Pintilie); Tully (Reitman); W ułamku sekundy (Akin); Winni (Moller); Wyspa psów (Anderson); Zimowi bracia (Palmason).</span></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-color: rgb(0, 0, 0); -webkit-text-stroke-width: initial; font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 12px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;"><span style="font-kerning: none;"></span><br /></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-color: rgb(0, 0, 0); -webkit-text-stroke-width: initial; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">ZŁOM </span></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-color: rgb(0, 0, 0); -webkit-text-stroke-width: initial; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">7 uczuć (Koterski); Ballada o Busterze Scruggsie (Coen/Coen); Bohemian Rhapsody (Singer); Czuwaj (Gliński); Gniew (Shammasian); Grzeczny grzesznik (Holofcener); Kobieta sukcesu (Wichrowski); Kursk (Vinterberg); Miłość jest wszystkim (Kwieciński); Nowe oblicze Greya (Foley); Party (Potter); Pierwszy człowiek (Chazelle); Pitbull. Ostatni pies (Pasikowski); Pod ciemnymi gwiazdami (Pearce); Suspiria (Guadagnino); Syn Królowej Śniegu (Wichrowski); Szron (Bartas); The Place (Genovese); Wieczór gier (Daley); Winchester. Dom duchów (Spierig).</span></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-color: rgb(0, 0, 0); -webkit-text-stroke-width: initial; font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 12px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;"><span style="font-kerning: none;"></span><br /></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-color: rgb(0, 0, 0); -webkit-text-stroke-width: initial; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-kerning: none;"><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">NIEOBEJRZANE; OBECNIE NA WATCHLIŚCIE:</span></span></div>
<br />
<div style="-webkit-text-stroke-color: rgb(0, 0, 0); -webkit-text-stroke-width: initial; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="-webkit-font-kerning: none;"><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">41 dni nadziei (Kormakur); <b>Assasination Nation (Levinson)</b>; Bergman - rok z życia (Magnusson); Bliskość (Bałagow); <b>Czarne bractwo. BlacKkKlansman (Lee)</b>; Czerwona jaskółka (Lawrence); Człowiek, który zabił Don Kichota (Gilliam); Dotknij nieba (Erwin); Duża ryba i begonia (Liang); Fahrenheit 11/9 (Moore); <b>Fokstrot (Maoz</b>); Grinch (Cheney); Han Solo: Gwiezdne wojny - historie (Howard); <b>Kochankowie jednego dnia (Garrel)</b>; Igielnik (Haywood); Ja, Godard (Hazanavicius); Jeszcze dzień życia (Nenow); Lato (Sieriebiennikow); <b>Letnia szkoła życia (Cantet)</b>; Mission: Impossible — Fallout (McQuarrie); Obietnica poranka (Barbier); Na plaży Chesil (Cooke); Pozycja obowiązkowa (Holderman); Sorry Angel (Honore)<b>;</b> Venom (Fleischer); Via Carpatia (Kochańska); W cieniu drzewa (Sigrudson); Zwyczajna przysługa (Feig); <b>Żle się dzieje w El Royale (Goddard).</b></span></span></div>
</div>
Michał Oleszczykhttp://www.blogger.com/profile/11521760881710382872noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-1628890885060575296.post-16019732786961895592018-12-29T10:20:00.002+01:002018-12-29T10:20:43.621+01:00Mary Poppins powraca (2018, Marshall)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEggGhEmNU3JDT-d4jFegw_n7F6oBsC8mM6CW4hsou69TodgvrFXsVTxPDPM4kP93oqbv2vjobQDvHK3rwIsMLA3R1YxzELqyDI8-QUuaB_QGs0xuId_qwalIKx3ANPOcGbRPzOGQgSrOWM/s1600/marypoppinshd.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1186" data-original-width="800" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEggGhEmNU3JDT-d4jFegw_n7F6oBsC8mM6CW4hsou69TodgvrFXsVTxPDPM4kP93oqbv2vjobQDvHK3rwIsMLA3R1YxzELqyDI8-QUuaB_QGs0xuId_qwalIKx3ANPOcGbRPzOGQgSrOWM/s400/marypoppinshd.jpg" width="268" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px;">
Emily Blunt jest świetna jako Mary Poppins: powinna dostać nominację do Oscara (a może nawet statuetkę, co dałoby ładny rym z nagrodą dla Julie Andrews za tę samą rolę w 1965 roku).</div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Jako postać, Poppins jest wspaniałym, do szpiku kości anglosaskim paradoksem: dziecięcą fantazją o surowym wychowawcy, wprowadzającym ład w domostwo pozbawione twardego rodzicielskiego autorytetu -- a zarazem o edukacji przez dowcip (wit), ironię i wyobraźnię. Mary to natchniona stanowczość z przymrużeniem oka -- i bez trwałego przywiązania do miejsca, co zapewnia latająca parasolka; symbol wolności od rodzicielstwa (Mary nie ma własnych dzieci, co być może czyni ją skuteczniejszą wychowawczynią dzieci cudzych: głęboko wiktoriański koncept.)</div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
P.L. Travers wychowywała się w Australii, w domu sfrustrowanego ojca-alkoholika o korzeniach irlandzkich, a jako młoda dziewczyna grywała w szekspirowskich inscenizacjach: nic więc dziwnego, że jej Mary Poppins jest mieszanką Beatrycze z "Wiele hałasu o nic" (cięty język i niezależność) z Pukiem ze "Snu nocy letniej" (zdolność latania, psotność i umiejętności magiczne).</div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Zdumiewający literacki koncept polega tu na uczynieniu z Mary postaci łączącej cechy pijackiej fantazji, które pozwalają alkoholikowi na (chwilowe i koniec końców zgubne!) porozumienie z dziecięcą wyobraźnią -- z wychowawczą dyscypliną, do której konieczna jest trzeźwość. Jeśli pamiętamy, że Travers była biseksualna, a najdłuższy związek jej życia był homoerotyczny, dostrzeżemy w Mary jeszcze jedną fantazję: o silnej, dowicpnej i niezależnej partnerce, niezwykle seksownej tak w ciągłej samokontrol, jaki i obiecującym bardzo wiele tajemniczym uśmiechu (kiedy lata temu zwiedzałem Disney World u boku krytyka Odiego Hendersona, ten zapytał spotkaną tam Mary o to, czy w istocie jest ona -- jak głosi piosenka -- "perfect in every way", na co Mary odparła z dwuznacznym mrugnięciem oka: "In *every* way"). Jeśli idzie o skłonność do dominacji psychoseksualnej, popkultura powinna doprowadzić do spotkania Christiana Graya z Mary Poppins -- sypałyby się iskry.</div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Emily Blunt, jako się rzekło, jest w tej roli znakomita; jest też w idealnym wieku, by ją zagrać. Cały film jednak nie dorasta do jej geniuszu. Jest tu mnóstwo elementów na najwyższym poziomie (zdjęcia, role Firtha, Wishawa, Mirandy), ale jako całość jest to ociężały, pozbawiony polotu wóz cyrkowy, oblepiony watą cukrową. Piosenki są niemal bez wyjątku fatalne, z groteskowym występem Meryl Streep w "Turning Turtle" na czele (jej makijaż i kostium mogą wywołać ból zębów). Odtworzone z niebywałym pietyzmem efekty z filmu z roku 1964 dają efekt luksusowego skansenu dla emerytów (i oczywiście miło zobaczyć wśród nich sędziwych Dicka Van Dyke'a i Angeli Lansbury). Ale całość tonie pod sztuczną słodyczą, a po wyjściu z kina nie ma nawet czego zanucić. Bardzo podobał mi się finał z "cofaniem czasu" (stanowiący, nota bene, ciekawą fantazję o sojuszu klasy robotniczej z niższą średnią przeciw banksterom -- znak czasu), ale mam wielką nadzieję, że Disney zaufa w końcu komuś poza Robem Marshallem, który naprawdę na wyrost i z braku laku nazywany jest "mistrzem" współczesnego musicalu.</div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Do kina należy pójść dla Blunt. Odkrył ją Pawlikowski w LECIE MIŁOŚCI i jeśli na Oscarach zetrze się ona w jednej kategorii z Joanną Kulig, będzie to przepiękne. Ale film jako całość przyprawił mnie o ból głowy: nic gorszego niż koktaj z naftaliny i sztucznego słodzika, w którym tylko wisienka na szczycie ma przyjemnie kwaskowaty i świeży posmak.</div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; display: inline; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; margin-top: 6px;">
Ocena: 5/10</div>
</div>
Michał Oleszczykhttp://www.blogger.com/profile/11521760881710382872noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1628890885060575296.post-73371846642476124492018-12-05T11:26:00.000+01:002018-12-16T09:01:44.277+01:00Roma (2018, Cuarón)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIIPxSPsnKC1zwSqVpQuHYUkzjveECdk6aIRqo77-lXoHdBI4Ufpi6S-JgsCga0YF2eOgeNke9J5gGYTyHkinv5EFHWvAPk8agWrdiAwBuWwplhDe-ShQ5uXXxsg5tqXib9atgxLADySQ/s1600/5jvjav4hhvh11.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1080" data-original-width="778" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIIPxSPsnKC1zwSqVpQuHYUkzjveECdk6aIRqo77-lXoHdBI4Ufpi6S-JgsCga0YF2eOgeNke9J5gGYTyHkinv5EFHWvAPk8agWrdiAwBuWwplhDe-ShQ5uXXxsg5tqXib9atgxLADySQ/s400/5jvjav4hhvh11.jpg" width="287" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px;">
ROMA Alfonso Cuaróna: reputacja nie jest przesadzona, to faktycznie wybitny film. Rozegrana w długich, wahadłowo posuwistych ujęciach opowieść podwójna, w której jednocześnie świadkujemy egzystencji rodziny z klasy średniej Mexico City początku lat .70 (korzenie samego reżysera) i ich służącej imieniem Cleo (znakomita Yalitza Aparicio).</div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Kluczem do filmu jest nieprzerwana podwójność punktu odniesienia: większość scen znaczy co innego dla klasy posiadającej, a co innego dla wplecionej w jej życie klasy robotniczej. I na tym ciągłym napięciu gra Cuarón. Aby złotowłosy chłopczyk Paco mógł rozkleić oczy o porze uznanej przez siebie za blady świt, Cleo musiała zerwać się z łóżka świtem jeszcze bledszym; etc.</div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Widzimy rozrywki ubogich (zachodnie kino popularne, jarmarczne działo wystrzeliwujące atletę wysoko w powietrze na środku błotnistej polany) i rozrywki zamożnych (ekskluzywane polowania jak z Pintera, ale i pełna przepychu impreza gwiazdkowa rodem z FANNY I ALEKSANDRA). Te światy wciąż się na siebie nakładają, oddychając jednym i tym samym powietrzem, mijając się w tych samych przestrzeniach wielkomiejskich -- ale napięcia między nimi istnieją, a pod koniec eksplodują uliczną przemocą (obserwowaną przez Cuaróna z wysokości okna sklepowego; nie kryje on, że ponieważ wyrasta z klasy uprzywilejowanej, nadmiernie ekstatyczna identyfikacja z ruchami ludowymi byłaby u niego nie na miejscu).</div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Film ma przepiękną strukturę; pierwsza godzina upływa na subtelnym tkaniu rytmów przedstawianego domostwa, z długimi ujęciami w czerni i bieli, które pozwalają dokładnie poznać przestrzeń bohaterów tak w zdumiewających planach ogólnych (to produkcja Netflixa, ale łapcie ją w miarę możliwości w kinie, kiedy <a class="profileLink" data-hovercard-prefer-more-content-show="1" data-hovercard="/ajax/hovercard/page.php?id=114478068572132&extragetparams=%7B%22__tn__%22%3A%22%2CdK-R-R%22%2C%22eid%22%3A%22ARAl8fI3MdP0WrSXstfHHvTfBBD-MZE3P0jiXsmugo4A7xM8iLT90pY_uG7u4V36rrqLk9JCbzT4aWUA%22%2C%22fref%22%3A%22mentions%22%7D" href="https://www.facebook.com/GutekFilm/?__xts__%5B0%5D=68.ARARyHqpIj0qzGP25Y3bJFcsyuwBmx5pYwqCMOpvJaiUd0ys89bP7tep1nrk0UgwVXfAb7Yb-_V7h7Sfltg-5zAxmiQVD8fzet6KvMBOug3SsYdUoXWFdc8oe96rqw47nwHU9tZs9cg1usux5z6HxjaJ440hZT_P9BKMPGalSpKdrh-YrwilTXfZYxhnxs80R5pdxZuCtUY6u1FKrA&__xts__%5B1%5D=68.ARC5MYSWGSfzTnKT2y_bP1zXLvOO0wO5Oo7pEZzcZ1umi9UvptRp55YGPbpcVgbpdsKURLyl58VLgpkKMyLQn_sQlpXrcx7GAeQdeCjtebCq8-hfuvlthnZls5lBi95h_PXzZtHTALhR-l5QdRm0o8HGO24mlWtV8dfmr9iXBKaZqR7lNK_jDyYqjDcE8wdtPlito7MPWPpwIV7o6w&__tn__=K-R&eid=ARAl8fI3MdP0WrSXstfHHvTfBBD-MZE3P0jiXsmugo4A7xM8iLT90pY_uG7u4V36rrqLk9JCbzT4aWUA&fref=mentions" style="color: #365899; cursor: pointer; font-family: inherit; text-decoration: none;">Gutek Film</a> wprowadzi go na wybrane ekrany), jak i we wbijających się w pamięć detalach (powoli opadająca brudna woda w zlewie; przypływy mydlin zmieniające posadzkę podjazdu samochodowego w spieniony ocean, etc.)</div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Jest tu wiele sekwencji popisowych (jak to u Cuaróna, któremu udaje się nawet mrugnąć do widza i zrobić mały przypis do własnej GRAWITACJI), jest też wstrząsający passus rozegrany na porodówce, oczywiście w jednym ujęciu. Jest to kino nostalgiczne, wskrzeszające ukochany przez reżysera świat dzieciństwa (najbliżej mu do FANNY I ALEKSANDRA właśnie, ale i do NADZIEI I CHWAŁY Boormana). Jednocześnie Cuarón problematyzuje idylliczność własnych wspomnień, przerzucając spojrzenie na nieuprzywilejowaną kobietę z nizin, reprezentującą inną rasę i pre-kolonialne dziedzictwo.</div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Co ważne, ROMA to nie jest jakieś kolejne UPSTAIRS, DOWNSTAIRS czy GOSFORD PARK, w którym klasowa różnica byłaby fetyszyzowana jako przyczynek do farsy czy satyry. Ten film ukazuje wieloklasowość wspólnot ludzkich z dobrze wyważoną proporcją lamentu i współczucia. Myślę, że finał jest problematyczny (bez spoilerowania powiem, że to nie jest tak, że zmiana statusu materialnego pracodawcy nie wpłynie na los pracownika tylko na mocy deklarowanej miłości pierwszego do drugiego), ale tak czy siak -- mamy do czynienia z filmem wielkim; tym aktualniejszym, że w domostwach polskich aspirantów do klasy średniej co raz częściej obecne są ukraińskie odpowiedniczki Cleo, a my nie lubimy myśleć o sobie inaczej, niż jako o ofiarach Historii, więc może czas na interesujące przewartościowanie.</div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; display: inline; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; margin-top: 6px;">
Moja ocena: 10/10</div>
</div>
Michał Oleszczykhttp://www.blogger.com/profile/11521760881710382872noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1628890885060575296.post-81259951067582411362018-10-26T15:22:00.001+02:002018-10-26T15:22:20.160+02:00Pierwszy człowiek (2018, Chazelle)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQJWx12prQbjCECEhdxzzicZpiSWUByVL4CsO3uvw5k7Zr3VgQ1OFyoYRJ-pEiqNpVAicKkg9DpYqLrqQt8XpWoXwuJIevQ1PL7ACrWWjVXnjFCYfMoYc7em6DlfRC-z5T3DESCEcrzsY/s1600/Pierwszy-czlowiek-plakat.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1389" data-original-width="965" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQJWx12prQbjCECEhdxzzicZpiSWUByVL4CsO3uvw5k7Zr3VgQ1OFyoYRJ-pEiqNpVAicKkg9DpYqLrqQt8XpWoXwuJIevQ1PL7ACrWWjVXnjFCYfMoYc7em6DlfRC-z5T3DESCEcrzsY/s400/Pierwszy-czlowiek-plakat.jpg" width="277" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px;">
PIERWSZY CZŁOWIEK to trzeci z kolei film Damiena Chazelle'a, w którym bohaterem jest balansujący na granicy autyzmu młody mężczyzna o wielkiej ambicji, płacący druzgocącą cenę za osiągnięcie szacunku w oczach świata.</div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Dla Andrew z WHIPLASHA taką ceną był fizyczny i psychiczny łomot od kipiącego agresją pedagoga; dla Sebastiana z LA LA LAND weksel opiewał na miłość życia, poświęcaną w imię skupienia się na karierze jazzowej (pojętej jako rodzaj zakonnej misji na rzecz niszczejącego świata przed-cyfrowego, którego odnowicielem -- z jakiejś przyczyny -- miał być ładny, biały hipster z L.A.).</div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Z kolei dla Neila Armstronga w PIERWSZYM CZŁOWIEKU (ten tytuł...! ni mniej, ni więcej...!) ceną staje się brutalny reżim psychiczny i fizyczny, jakiemu poddany zostaje pierwszy w historii spacerowicz po srebrnym globie. Sceny kosmicznych lotów są tu nakręcone przez fachurę Chazelle'a jako popisowe arie na roztrzęsioną kamerę i chirurgicznie precyzyjny montaż, robiące wrażenie maestrią, ale pozbawione oparcia w scenach ziemskich. Ludzkie ciała są w najbardziej dynamicznych momentach PIERWSZEGO CZŁOWIEKA traktowane z obojętnością, jaką żywi zapewne shaker wobec tłukących się w jego wnętrzu kostek lodu -- trudno jednak przejmować się posiadaczami tych ciał, skoro żadnego z nich tak naprawdę nie poznajemy.</div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Trwający 142 minuty film, rozegrany na biegunach szeptanym i ryczącym (szepczą ludzie, ryczą maszyny), wieje potworną nudą. Chazelle stąpa wokół swych bohaterów tak ostrożnie, po czym ciska nimi w przestrzeń z taką bezceremonialnością, że widz nie ma jak zakorzenić się w przedstawionym świecie. Co więcej, szkolny sposób scenariuszowy, w jaki Chazelle pożytkuje ojcowską żałobę Armstronga w funkcji narracyjnej ramy, jest niemal obsceniczny w swym utylitarnym banale (film sugeruje, że praca żałoby kończy się wraz z zapewnieniem sobie miejsca w annałach ludzkiej historii: tak jakby ból straty miał automatycznie cofać się w obliczu majestatu bohaterskiego czynu).</div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Ryan Gosling jest idealnym aktorem dla Chazelle'a: po jego ładnej buzi przez dwie godziny z okładem błąka się uśmiech, który na tym błądzeniu poprzestaje -- nie ma tu ani jednej sceny, w której czulibyśmy, że Armstrong faktycznie ożywa (i nie, nie ma to nic wspólnego z katatonią żałoby, użytej tu -- powtarzam -- wyłącznie jako wytrych dla zaokrąglenia konstrukcji dramatycznej) </div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Martwota tego filmu sprawiła, że bardzo zatęskniłem do PIERWSZEGO KROKU W KOSMOS (1983) Philipa Kaufmana; najwspanialszego ekranowego fresku o podboju kosmosu -- i zarazem najpełniejszego dowodu na to, jak obfite iskry zaczynają strzelać, ilekroć niesiony fantazją młodego narodu, smarkaty, dzielny i butny Jankes dotyka gwiazd.</div>
</div>
Michał Oleszczykhttp://www.blogger.com/profile/11521760881710382872noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1628890885060575296.post-76192231690148416992018-10-25T12:02:00.001+02:002018-10-25T12:02:12.046+02:00Tajemnice Silver Lake (2018, Mitchell)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqpdz7bzx6WsGy5fPRu7M7nnsTOTR1du18nMgU3vXAUvZoQ3QiQMbhpQ42-xW_8rI6OTvm7cxX3VH8T8aO-Vz9Y3dJigJXpyWxrpWPdk5KhKGTQYXgn4GybHIuGfrpCH6P3hYf-SeuJsY/s1600/MV5BYjY0NTA5MGItNDU1Yy00ZmE3LWI5NGItZDY5OGUxZjYzZGQ5XkEyXkFqcGdeQXVyMTMxODk2OTU%2540._V1_.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1080" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqpdz7bzx6WsGy5fPRu7M7nnsTOTR1du18nMgU3vXAUvZoQ3QiQMbhpQ42-xW_8rI6OTvm7cxX3VH8T8aO-Vz9Y3dJigJXpyWxrpWPdk5KhKGTQYXgn4GybHIuGfrpCH6P3hYf-SeuJsY/s400/MV5BYjY0NTA5MGItNDU1Yy00ZmE3LWI5NGItZDY5OGUxZjYzZGQ5XkEyXkFqcGdeQXVyMTMxODk2OTU%2540._V1_.jpg" width="270" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px;">
TAJEMNICE SILVER LAKE Davida Roberta Mitchella (autora przebojowego COŚ ZA MNĄ CHODZI) to nastrojowy, hipsterski neo-noir, w którym popkultura nosi cechy spiskowego kalamburu, a Los Angeles widziane przekrwionymi oczymia Andrew Garfielda (grającego na nucie oscylującej gdzieś między Hamletem, Piotrusiem Panem, a Philipem Marlowe'em) jawi się jako pleśniejąca od środka bombonierka, wypełniona odczarowanymi relikwiami masowego dwudziestowiecznego snu.</div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Bohater Garfielda, Sam, ot<span class="text_exposed_show" style="display: inline; font-family: inherit;">oczony hollywoodzkim kiczem suwenirów, sypiących się reliktów, kolekcjonerskich "autentyków bez oryginału", a także -- last but not least -- imponującą obsadą po Mitchellowsku seksownych dziewczyn z tajemnicami (tymi prawdziwymi i tymi sfabrykowanymi na życzenie klienta), jawi się jako Don Kichot sensu i interpretacji. Sam odmawia popkulturze prawa do przypadkowości, spędzając godziny nad jej odpadkami, mozolnie deszyfrując rysunki na opakowaniach płatków śniadaniowych, tudzież rezerwując dla dziewczyny ze starej okładki "Playboya" (do obrazu której stracił autoerotyczne dziewictwo) uczucia zazwyczaj przeznaczone dla pierwszej kochanki realnej.</span></div>
<div class="text_exposed_show" style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; display: inline; font-family: system-ui, -apple-system, BlinkMacSystemFont, ".SFNSText-Regular", sans-serif; font-size: 14px;">
<div style="font-family: inherit; margin-bottom: 6px;">
Innymi słowy, jest to kolejny już film o delirium popkulturowej konfuzji -- i o ekstatycznej, straceńczej próbie przekucia odbiorczej bezradności w wiedzę o ukrytym mechanizmie świata. Nie jest przypadkiem, że bohater pozbawiony jest zdolności introspekcji i że angażuje się w antyspołeczne zachowania jak bicie nieletnich czy tyrady przeciwko bezdomym: film jest w końcu balladą o nerdowskiej wsobności posuniętej do fazy terminalnej. Nie dziwi też, że sama natura (dosłownie) go olewa. (Obsikanie przez skunksa jest w TAJEMNICACH SILVER LAKE odpowiednikiem rozbitego nosa w CHINATOWN -- ciągnie się za bohaterem jako fatalistyczny żart: zmysłowy dowód przegranej w punkcie wyjścia).</div>
<div style="font-family: inherit; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Pod względem formalnym film jest andersonowską WADĄ UKRYTĄ w wersji user-friendly: planszówką na 139-minutową rozgrywkę z przyjaciółmi, skąpaną w nasyconych kolorach i kalifornijskim odurzeniu quasi-mesjańskim, którego największym piewcą był Nathanael West w "Dniu szarańczy" -- a który ostatnio przerobiono na dropsy w LA LA LANDZIE. Mitchell bawi się odniesieniami do Hitchcocka (głównie VERTIGO) i Altmana (głównie DŁUGIE POŻEGNANIE, no i ta obfitość miękkich zoomów!), ale buduje swoją własną atmosferę. Gdyby nie nachalnie deklaratywna scena z "alegorycznym pianistą", nasuwającą skojarzenia z puentą jakiegoś pośledniejszego odcinka "Strefy mroku", film podobałby mi się jeszcze bardziej.</div>
<div style="font-family: inherit; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Co do oceny liczbowej, najpierw chciałem wystawić 7, ale stunkąłem się w głowę, zrozumiałem że już dawno nie widziałem takiej nie-Dolanowskiej stylówy -- i dałem 8/10.</div>
</div>
</div>
Michał Oleszczykhttp://www.blogger.com/profile/11521760881710382872noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1628890885060575296.post-9418964921690216972018-10-20T09:49:00.002+02:002018-10-20T09:49:23.814+02:00Climax (2018, Noé)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcXNGY1NHU_9R2g6iL061ZCni7kVu_9qaUu-DZ9xyajG18xNW8eSrVFDVxmcmKvdHfvDmpmaB4vQtz_d3_AWYi17vWdGwuXOkaMVXYuOhTRW24HhHUtUENlr1YqOGTLVehcsXvNwsKhX8/s1600/CLIMAX-03-AFTER-ANGLAIS-RVB_A24_WEB.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1000" data-original-width="1361" height="293" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcXNGY1NHU_9R2g6iL061ZCni7kVu_9qaUu-DZ9xyajG18xNW8eSrVFDVxmcmKvdHfvDmpmaB4vQtz_d3_AWYi17vWdGwuXOkaMVXYuOhTRW24HhHUtUENlr1YqOGTLVehcsXvNwsKhX8/s400/CLIMAX-03-AFTER-ANGLAIS-RVB_A24_WEB.png" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; margin-bottom: 6px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Od wczoraj na ekranach CLIMAX Gaspara Noé: film, który wypada odradzić wszystkim poczciwym widzom, którym KLER Wojciecha Smarzowskiego wydał się filmem "mocnym", "nakręconym siekierą", tudzież ogłuszającym "jak uderzenie obuchem". W porównaniu z arsenałem ostrej broni, trujących gazów i podręcznych atomówek, jaki uruchamia w CLIMAXIE Noé, swojska "siekiera" Smarzowskiego musi wydać się stępioną finką -- CLIMAX, dla odmiany, to prawdziwy atak na zmysły, moralność i poczucie be<span class="text_exposed_show" style="display: inline;">zpieczeństwa widza, doprowadzony do krańca Genetowsko-Sadycznej nocy (a potem pociągnięty o kilka metrów dalej). Ostrzeżenie pada już na początku: w pierwszym ujęciu po napisach końcowych puszczonych na początku (don't ask) możemy się przyjrzeć stosikowi vintage'owych VHS-ów, wśród których znajdziemy i SALO, CZYLI 120 DNI SODOMY Pasoliniego, i QUERELLE Fassbindera -- by nie wspomnieć o OPĘTANIU Żuławskiego (tudzież równie, co CLIMAX, barokowo przegadanej, MAMIE I DZIWCE Eustache'a).</span></span></div>
<div class="text_exposed_show" style="caret-color: rgb(29, 33, 41); color: #1d2129; display: inline;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;"><div style="margin-bottom: 6px;">
A zatem: Ty, który szczytujesz, żegnaj się z nadzieją. Film jest relacją z imprezy po próbie układu choreograficznego w wykonaniu multikulturowej grupy ulicznych tancerzy. Po tym, jak do stojącej między chipsami a plastikowymi kubkami sangrii zostaje dodane LSD, namiętności wymykają się spod kontroli i ulegamy zanurzeniu w steadicamowym, pulsującym inferno w tonacji śmieszno-straszliwej, przy którym otwierająca NIEODWRACALNE wizyta w sado-masochistycznym klubie Rectum musi się wydać równie poczciwa, co potańcówka w remizie.</div>
<div style="margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Noé eksploduje tym filmem napięcia rasowe, religijne i światopoglądowe. Wciąga nas siłą w nihilistyczny rave (pierwszy układ choreograficzny jest absolutnie genialny i przejdzie do historii musicalu), po czym serwuje serię ekstatycznych miniatur różnej jakości (z powtórzeniem konwulsyjnego ataku Isabelle Adjani z OPĘTANIA włącznie), razem składających się na najbardziej niepokojący obraz kryzysu europejskiej wspólnoty, jaki widziałem na ekranie od długiego czasu.</div>
<div style="margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Mnóstwo energii udało się tu wykrzesać także z realizacyjnej skromności: 15 dni zdjęciowych, obsada naturszczyków, wyraźna improwizacyjność, duch wspólnej zabawy, a nad tym wszystkim: falująca brokatem prześmiewcza flaga Francji (jest to film dumnie "narodowy", a po pierwszym numerze muzycznym słyszymy: "Bóg jest z nami!"). Jest to bardzo dobry film, który u nas najlepiej byłoby obejrzeć na podwójnym seansie z MONUMENTEM Jagody Szelc, rodzimą podróżą do piekielnych otchłani w towarzystwie grupy utalentowanych dzieciaków przepuszczonych przez psychodeliczną wyżymaczkę.</div>
<div style="margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
Ocena: 7/10</div>
</span></div>
</div>
Michał Oleszczykhttp://www.blogger.com/profile/11521760881710382872noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1628890885060575296.post-26593678542022488402018-07-31T15:09:00.001+02:002018-07-31T15:09:24.188+02:00Dzień świstaka (1993, Ramis)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3E4RNbjsxGx27H2guiWHAIxMrzcnZtxdoEuOshEcrsLioab_n-_HFfrbQkJv5Hdvc5AHgdViQqEyw0mrOieagzyYAzX1pgmD9sSc9emQsUU4akNCdO3UvFphcdTpnq5ldmwp7jgeaye0/s1600/groundhog-day-french-movie-poster-47x63-93-bill-murray.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3E4RNbjsxGx27H2guiWHAIxMrzcnZtxdoEuOshEcrsLioab_n-_HFfrbQkJv5Hdvc5AHgdViQqEyw0mrOieagzyYAzX1pgmD9sSc9emQsUU4akNCdO3UvFphcdTpnq5ldmwp7jgeaye0/s400/groundhog-day-french-movie-poster-47x63-93-bill-murray.jpg" width="300" /></a></div>
<br />
<br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">W najnowszym Reaction Shocie na Filmwebie wracam do klasycznej komedii Harolda Ramisa, <i>Dzień świstaka</i>, od której premiery upłynęło w lutym 25 lat. Zapraszam <a href="https://www.filmweb.pl/fwm/article/Dzie%C5%84+%C5%9Bwistaka-129212" target="_blank">do lektury</a>.</span></div>
Michał Oleszczykhttp://www.blogger.com/profile/11521760881710382872noreply@blogger.com1